Życie człowieka nieważnego. Felieton filmowy "Spod ekranu" o "Zaginionych dziewczynach" (Netflix)

Kiedyś mówiło się o społecznych nizinach, dziś nikt tak nie powie, bo to politycznie niepoprawne. Takie grupy społeczne są oczywiście wszędzie i dokładnie wszędzie nikogo specjalnie nie obchodzą, choć im kraj tłustszy, tym w oczy kłują bardziej. Jak w tej cudownej Ameryce naszych snów, gdzie 40 milionów ludzi nie ma ubezpieczenia społecznego. A to w czasie pandemii brzmi upiornie.

Cóż, drodzy rodacy, kina dalej stoją, znowu więc sięgamy po premiery największych serwisów filmowych online. I tu po zeszłotygodniowej wtopie z „Ciszą białego miasta” milusie zaskoczenie - „Zaginione dziewczyny”. Bo miał być zgrabny thriller, a jest mocny dramat społeczny. Owszem, oparty na strukturze thrillera, ale zrealizowany w konwencji bardziej przypominającej reportaż, niż hollywoodzki produkcyjniak.

Tak więc żyje sobie mama z dwiema córami. Trzecia wyfrunęła już w świat. Zresztą wcześnie, bo jako dziecko zabrała ją opieka społeczna. Mieszka teraz w innym mieście, zarobkuje jako prostytutka, ale z rodziną utrzymuje więź. Własnie ma wpaść na rodzinną kolacyjkę, ale nie dociera. Mama zaczyna prywatne śledztwo. I to jej samozaparcie sprawia, że policja odkrywa w okolicy wiele zwłok ofiar seryjnego mordercy prostytutek.

Wątek policji jest tu zresztą bardzo soczysty. Bo oglądamy, jak supersprawna amerykańska policja potrafi zawalić sprawę, kiedy chodzi o kogoś nieważnego. A my – cała spawa oparta jest na faktach – zastanawiamy się, czy to bardziej niekompetencja, lenistwo, czy po prostu założenie, że na ludzi tak nieistotnych, jak prostytutki, nie ma co tracić czasu. Soczysty jest też wątek rodzin ofiar, składających się zresztą z samych kobiet. Z jednej strony powielających ten sam smutny model beznadziei, z drugiej co chwilę podejmujących niesłychanie trudne decyzje.

Centralną postacią jest tu matka, świetnie grana przez Amy Ryan. Mamy huśtawkę uczuć w stosunku do niej, bo nie jest to mamusia marzeń. Ale coraz lepiej ją rozumiemy, i kiedy walczy w pracy o każdą godzinę, żeby móc zapłacić za prąd, i kiedy przyjmuje pieniądze od córki, choć wie o jej profesji. Duża rola, taka, która decyduje o sile filmu.

I żeby było jasne – nie dowiadujemy się tu niczego, czego byśmy wcześniej nie wiedzieli. Mieliśmy filmy i o klasie niższej, i o niekompetencji policji. A jednak „Zaginione dziewczyny” – swoją drogą fajny, dwuznaczny tytuł - są tak sugestywne, że długo posiedzą nam w główkach. Szczególnie, że cała ta historia kończy się bardzo nieamerykańsko. Smutno, gorzko i źle.