Gąsienica i złe serce królowej - recenzuje Ewa Czarnowska-Woźniak

Robert Bondara - tancerz, choreograf i reżyser o międzynarodowym dorobku - w wywiadzie udzielonym Expressowi przyznał, że jeszcze nie zdarzyło mu się pracować nad tytułem tak bliskim repertuarowi „familijnemu”. To dodatkowe wyzwanie, wiadomo bowiem, że literacki pierwowzór, „Alicja w krainie czarów” Lewisa Carolla jest wielowątkowym dziełem o kilku poziomach znaczeń i możliwości interpretacyjnych. Jest przy tym jednak przede wszystkim oszałamiającą baśnią, ucieczką w magiczny świat, który olśniewa kolorem, ruchem, fantazją, na które najżywiej reagują dzieci.

I tak też było w sobotni wieczór w bydgoskiej operze, gdzie widzom zaproponowano przeniesienie w świat nieokiełznanej fantazji twórców. Spotkały się tam najpierw kapitalna, z lekkim hollywoodzkim twistem, muzyka młodego polskiego kompozytora, dyrygenta i aranżera Przemysława Zycha, z niezwykłym imaginarium libretta Roberta Bondary (w którym nie zabrakło nawet wątków ekologicznych). Jego wymyślną koncepcję scenograficznie i kostiumowo przełożyła na scenę Martyna Kander - i hołdom pod jej adresem nie powinno tu być końca. Podobny sukces odniósł przy charakteryzacji i stylizacji fryzur Dariusz Kubiak. Wydaje się, że ten śmiały projekt mógł się ziścić na niewielu scenach teatralnych - możliwości techniczne naszej opery, wzbogacone o projekcje multimedialne (Adam Keller) i efekty kaskaderskie (Andrzej Słomiński) pozwoliły... odjechać z wrażenia widzom, nawet bez dodatkowego wspomagania grzybkami, które na kartach książki zaoferował Lewis Caroll tytułowej Alicji.

W premierowym spektaklu tańczyła ją uroczo Amerykanka Abigail Cockrell, w roli Waleta Kier partnerował jej Rafał Tandek. Para za swoje wykonanie zyskała burzliwe oklaski.

Serca widzów skradły jednak przede wszystkim krwiożercza miłośniczka słodyczy, Królowa Kier (znakomita Angelika Wojciechowska - na zdjęciu) i... Gąsienica (Gabriela Dąbek).

Jej powściągliwa, drugoplanowa rola poparta kapitalnym zamysłem realizacyjnym skradła show Białemu Królikowi (Matthias Kastl) czy Szalonemu Kapelusznikowi (Beniamin Citkowski). W istocie, trzeba by tu wymieniać po kolei każdego tancerza i realizatora, gdyż w ciągu 90 minut dwuaktowego spektaklu, tempo nie zwalniało ani na sekundę, każda rola, każdy pomysł sceniczny były efektownie rozegrane. I zagrane brawurowo przez orkiestrę Opery Nova pod batutą Jagody Brajewskiej. Na osobną uwagę zasługują także dzieci ze studia baletowego opery, dość stremowane premierowym występem, acz zgrabnie sobie radzące z zadaniem (tu, podobnie jak w dorosłej obsadzie, do każdej roli powołano kilkoro zmienników, licząc na długie życie spektaklu).

Niesłychanie złożone, kanoniczne dzieło Lewisa Carolla (twórcy kontrowersyjnego, choćby przez sugestie zainteresowań pedofilskich) jest dla kreatywnych artystów jednocześnie wielką okazją i ryzykiem potężnej rafy wykonawczej. Najmłodsi widzowie oglądali bydgoską realizację z rozdziawionymi buziami, dorośli odbiorcy nie szczędzili braw. Jeśli były jakieś wątpliwości, czy się uda - mimo niewielkich synchronizacyjnych usterek baletowych - można być pewnym, że to będzie trwały, wyczekiwany przez publiczność element repertuaru Novej.