Latami dominowała ten widok plama więzienia (aresztu) i sterta żelastwa przy fordońskim brzegu Królowej Rzek. Nadzieja na zmiany wydawała się więcej niż nikła, a tu...
A tu latem 2024 mogłam opisać wzruszenie nad wspólnotowymi emocjami związanymi z udziałem Fordonu w Festiwalu Wisły. Były wianki, była muzyka, była w świetle pochodni parada łodzi wiślaków z całej Polski, było wreszcie mnóstwo rodzin, które - jak za dawnych lat - znów ściągnęły na brzeg do Fordonu w poszukiwaniu relaksu i rozrywki. Oczywiście, tych wrażeń by nie było, gdyby nie wcześniejsze radykalne zmiany, jakie w tej okolicy zaszły. Pisaliśmy wielokrotnie o rewitalizacji tej części nabrzeża, efektownym wyniku współpracy „czynników” i społeczników, elemencie szerszej koncepcji kompleksowej odbudowy Starego Fordonu. Sen z powiek ludziom czynu - inaczej członków Stowarzyszenia Miłośników Starego Fordonu nazwać nie można - spędzało jednak szpetne złomowisko, pozostałe po działalności związanej z pozyskiwaniem piachu i żwiru z dna Wisły. Ten kawałek nabrzeża, pozostający w zarządzie Wód Polskich, był kijem w kółkach epickich zmian, jakie tu są planowane (z ich szczegółami mogli się zresztą zapoznać goście ostatniego Festiwalu Wisły - detale mariny, jaka mogłaby powstać, prezentowane były szerokiej publiczności na filmie i slajdach). Pewnie nie bez znaczenia był fakt, że Wody Polskie to firma centralna, przez ostatnie lata niezbyt zainteresowana wsparciem projektów, które firmowała strona samorządowa z przeciwnym wektorem politycznym...
W każdym razie - jest! Jest zielone światło od Wód Polskich, może uda się ten kawałek puzzli wreszcie dopasować. I uda się znów coś, w co przez dziesięciolecia trudno tu było uwierzyć.
