Dla WOŚP teraz nawet styczeń nie jest groźny - komentuje Ewa Czarnowska-Woźniak

Najbardziej dojmujące wspomnienie, które wraca do mnie co roku wraz z WOŚP, nie dotyczyło bezpośrednio mojego potomstwa, choć z oddziałem neonatologii, gdzie spędziłam sporo czasu, jest związane. Na narodziny dziecka czekałam wraz ze starszą nieco mieszkanką Koronowa, która spodziewała się bliźniąt. Jej wiek i ciąża mnoga wieszczyły kłopoty - tak się też, niestety, stało. Sympatyczna kompanka z sali oddziału patologii ciąży urodziła mocno przedwcześnie. Kolejne niestety: miała mniej szczęścia (i, powiedzmy to sobie otwarcie, znajomości), by doglądać maleńkich chłopców osobiście. Takie to były bezduszne czasy w służbie zdrowia, że mamy szybko musiały opuścić szpital, bez oglądania się na psychiczne potrzeby noworodków i ich samych. Mnie pozwolono pozostać przy córce, więc pewnej nocy stałam się świadkiem przerażającej sceny. Inkubator, w którym leżało jedno z bliźniąt, dosłownie zaparował od nagle podniesionej temperatury. Mimo to, nie włączył się żaden alarm - tę rolę przejęłam ja i mogłam zaobserwować, jak pani pielęgniarka naprawia sprzęt... energicznym uderzeniem w obudowę... Temperatura spadła, maluch spał spokojnie dalej, niedługo potem zdrowy opuścił szpital...

Obserwując i wspierając przez następne lata działania WOŚP, ciągle miałam przed oczami ten „naprawiany” po gospodarsku inkubator i nadzieję, że już żadne dziecko nie będzie zagrożone przez niedostateczne zaopatrzenie szpitali w sprzęt. Jak wyczytałam w Wikipedii (za Business Insider), w 2020 r. oszacowano, że co piąty (!) sprzęt specjalistyczny w polskich szpitalach został ufundowany ze składek na WOŚP. Dane imponujące, choć... smutne. Orkiestra gra już bowiem ponad 30 lat i ciągle - mimo kolejnych reform systemowych i zmian we władzach - służba zdrowia jest niezmiennie niedofinansowana, ciągle jej potrzeby są niebywale duże. Mocno wstyd, że przez dziesięciolecia trzeba je dotować społecznymi zbiórkami i nie udaje się poukładać porządnie systemu.

Orkiestra przez te lata też sama w sobie stała się instytucją. Zaangażowaną nie tylko w zakupy sprzętu, ale i akcje edukacyjne (np. z pierwszej pomocy), pomocowe w szerszym zakresie (jak wtedy, gdy ruszono ze wsparciem ofiar wojny w Ukrainie). Budzi też niezmiennie wielkie emocje. U podstaw, w latach 90., leżał zachwyt nad powszechnym ruszeniem „nasercowego grania”, naszej ogólnopolskiej solidarności, potem oceny i opinie zaczęły się polaryzować, jak wszystko w naszej burzliwej społecznej i politycznej historii najnowszej.

Atmosfera gęstniała, aż do tragicznej kulminacji pięć lat temu, gdy na scenia finału orkiestrowego w Gdańsku życie stracił prezydent miasta. Nie da się ukryć, że po tym dramacie, nic już nie było takie samo. Ale Orkiestra nie zakończyła grania, poniekąd sprzyja jej nawet pogoda. Bywało, że kiedyś wolontariusze w styczniowe niedziele zmagali się z siarczystym mrozem. Teraz mamy inny klimat. Nie tylko ten w pogodzie.

A na wszelki wypadek, uprzedzając komentarze, fejsbukowym, powierzchownym „publicystom” przypomnę tylko, że WOŚP na naszych łamach i stronach była obecna także w ubiegłym roku. W zapowiedziach, relacjach, fotoreportażach. Kogo interesują fakty, nie mity, ten wie.