Bocianowo w Bydgoszczy na nowo, Londynek wart jest mszy. Uda się?

W Chorzowie, który często odwiedzam, tramwaj dostojnie sunie Wolności – główną ulicą miasta, pełną sklepów i knajpek. Sunie, nie pędzi, bo ulica jest wąska. Z tego powodu podróż trwa parę minut dłużej, ale jakże ciekawe widoki ma się za oknem!
Wyobrażam sobie podobny tramwaj dostojnie sunący ul. Chocimską w Bydgoszczy od dworca kolejowego do Gdańskiej. Motorniczy nie musi zbyt mocno uważać na pieszych na chodnikach i przejściach przez jezdnię, bo piesi wolą poruszać się przeznaczonym tylko dla nich i rowerzystów pobliskim traktem, biegnącym między domami mieszkalnymi. Jest cicho, bezpiecznie i zielono. Można tam nie tylko popędzić przed siebie, ale też przysiąść na ławce koło klombu i pogadać.

Motorniczy nie musi też zbytnio zważać na zakorkowane obok torowiska samochody, bo… korka nie ma. Chocimską jeżdżą głównie mieszkańcy okolicznych bloków. Auta od strony Fordonu i Bartodziejów do dworca mkną nitkami nowego odcinka trasy W-Z i z niej bezpośrednio zjeżdżają do celu już po minięciu nowego Bocianowa. Kawalkady pojazdów na trasie W-Z nie muszą się też obawiać spacerowicze i rowerzyści kierujący się w stronę leśnego parku w Myślęcinku. Tylko dla siebie mają do dyspozycji estakadę nad Artyleryjską.

Specjalnie naszkicowałem tę podlukrowaną wizję przyszłości, pasującą jak ulał do sielankowych wizualizacji (przykład wyżej), którymi niedawno nakarmiła bydgoszczan Miejska Pracownia Urbanistyczna. Bynajmniej nie po to, by zaraz znaleźć ostry kontrast, który spowoduje, że słodkie obrazki znikną jak sen. Sielanka ma pokazać, że krytyka planu skoncentrowana na obawach związanych z rozbudową linii tramwajowej wzdłuż Chocimskiej niepotrzebnie zdominowała dyskusję na ten temat przed uchwaleniem planu zagospodarowania przez radnych. Dyrektorka pracowni urbanistycznej uspokaja, że decyzja o przebiegu nowej trasy tramwajowej wciąż jest otwarta i może ona pobiec wzdłuż Artyleryjskiej. Ja mimo wszystko wolałbym Chocimską, gdzie podróży tramwajem nie psułyby wyziewy z rur wydechowych i ryk silników aut na trasie W-Z. Przecież wąskie gardło na Cho-cimskiej dotyczy odcinka krótszego niż kilometr i tylko niedaleko skrzyżowania z Gdańską ciasno zabudowanego kamienicami. Myślę, że piękny, mimo że bardzo zaniedbany Londynek wart jest mszy, a Bocianowo na nowo może nie od razu, lecz w perspektywie 10-20 lat może zmienić wizerunek tej części śródmieścia.

Najbardziej ryzykowny jest czas, w którym przyjdzie realizować tę śmiałą wizję. W poprzemysłowej okolicy stanąć mają bloki z liczbą mieszkań szacowaną dziś na dwa, dwa i pół tysiąca. Czy w najbliższych latach znajdzie się tylu majętnych i chętnych na zamieszkanie w tym miejscu? To zależy od tego, jak bardzo kryzys da nam się we znaki. Czy po 3-4 latach, jakie ostrożni wirusolodzy dają światu na zwalczenie pandemii, Polaków stać będzie na zakup nowych mieszkań w atrakcyjnej, a więc i stosunkowo drogiej lokalizacji? W jakiej kondycji będą wtedy deweloperzy, zwłaszcza te trzy firmy, które wzięły na siebie ciężar budowy nowych osiedli na Bocianowie? Jak głęboka będzie kieszeń miasta, które bierze na swoje barki ciężar wytyczenia i budowy nowych ulic oraz linii tramwajowej? Czy polskie państwo stać będzie na spełnienie inwestycyjnych obietnic, w tym budowę kampusu Akademii Muzycznej przy ul. Chodkiewicza (w planie zagospodarowania to jedno z uzasadnień decyzji o rozbudowie linii tramwajowej)? Czy wreszcie Unia Europejska gotowa będzie dofinansować te inwestycje, a także budowę ostatniego odcinka trasy W-Z?

Na odpowiedź na te pytania przyjdzie nam jeszcze sporo poczekać. Jeśli jednak uda się przetrzymać kryzys w nie najgorszej kondycji, to duże budowanie na Bocianowie może stać się potężnym kołem zamachowym dla bydgoskich firm.