Premiera Netflix: “Życie przed sobą” - czyli wielki powrót Sophii Loren w niezłej odtrutce na pandemię

To zresztą w ogóle cudeńko i dobrze, że Netflix się nad nim pochylił, bo dzięki temu film ma szansę trafić do widzów świata całego. Bo choć nie jest to mistrzostwo świata, ani nawet Europy, to jednak dostajemy kino z ciekawej szuflady, do tego wyposażone w bonus niebywały. Jedną z dwóch głównych ról odgrywa tu bowiem pani Sophia Loren. Dawno nieoglądana w dużym kinie, 86-letnia. I grająca tak, że nikt nie ma wątpliwości, dlaczego była heroiną światowego kina przez kilka dekad.

Tak więc przenosimy się do włoskiego miasta nad morzem, pełnego przybyszów z różnych części kosmosu. Małym Senegalczykiem opiekuje się miejscowy lekarz – ale średnio radzi sobie z chłopakiem. Prosi o pomoc madame Rosę, starą Żydówkę i byłą panią obyczajów lekkich, która przygarnia różne dzieciaki. Momo ląduje w specyficznym środowisku. Każdy jest tu trochę nie u siebie, każdy ma inny traumy, ale i inne nadzieje. Początkowo relacja Rosy i Momo rozwija się kiepsko. Senegalczyk zaczyna nawet oszałamiającą karierę jako diler narkotyków. Do tego Rosa ma coraz poważniejszą demencję.

Co na plus? Oczywiście budowa relacji wzajemnych dwojga ludzi, którzy niby mają podobny bagaż – społeczne odepchnięcie, pętające nogi i głowę poczucie bycia nikomu niepotrzebnym – ale przecież funkcjonują w różnych światach. Rosa przeżyła Auschwitz, dla Momo to słowo nie znaczy nic. Z czasem jednak oboje dostrzegają, że w tym dzikim świecie mogą na sobie polegać. A to jest ważne i dla Rosy, i dla Momo. Bo on jest w tym momencie życia, w którym wybiera się drogę, a jeden mały kroczek decyduje, że niektóre drzwi się zamykają. Że to dzieciak? Tacy chłopcy muszą decydować wcześniej, bez komfortu przedłużonego dzieciństwa... Mocne jest też aktorstwo, nie tylko pani Sophii, ale też małego Ibrahima Gueye. Kiedy zasuwa uchachany od ucha do ucha rowerem, to czujemy, jak cieszy się z nim cały świat.

A co zgrzyta? Film jest bardzo przewidywalny i to nie tylko dlatego, że jest ekranizacją książki Romaina Gary’ego. Po prostu od razu możemy sobie naszkicować rozwój związku chłopca i Rosy, bo znamy logikę takich opowieści... Do tego pewne wybory Momo wydają się za prosto podane. Nie ma tu też jakiejś przesadnej głębi, w końcu refleksja o tym, że przyszłość istnieje i może być piękna, jeśli uda nam się przekuć traumy w siłę, zbyt odkrywcza nie jest…

Ale może w takich nieodkrywczych prawdach tkwi siła? „Życie przed sobą” to na pewno kopalnia wzruszeń. I świetna odtrutka, na mroki pandemii.