Kandydatki, których zabrakło

Niestety, bo kobiecej perspektywy brakuje nie tylko w polityce, ale w ogóle w życiu publicznym, a jeśli pojawia się, to w tak karykaturalnej formie, jak w słynnej wypowiedzi premier Ewy Kopacz o zamykaniu się w domu na wypadek zagrożenia. Pomimo dużej sympatii dla kobiet angażujących się w politykę, trudno byłoby mi przekonywać siebie i Państwa do kandydatki Magdaleny Ogórek. Jest młoda, atrakcyjna, świetnie prezentuje się w markowych kreacjach, a reszta niech pozostanie milczeniem.

Pani doktor Ogórek ma krytyków już nawet w Sojuszu Lewicy Demokratycznej, więc nie ma potrzeby rozwijania wątku. Niepowodzeniem skończyła się natomiast próba startu innej lewicowej kandydatki, Wandy Nowickiej, wicemarszałek Sejmu, która nie zebrała 100 tysięcy podpisów poparcia, umożliwiających zarejestrowanie kandydatury. Podobnie stało się w przypadku Anny Grodzkiej. W sumie szkoda, że ugrupowania lewicowe nie porozumiały się i nie postawiły wspólnie na taką osobę jak na przykład Barbara Nowacka, która, oprócz prezencji, ma także inne atuty. Można się było o tym wielokrotnie przekonać choćby podczas dyskusji telewizyjnych, gdzie potrafiła wypunktować nawet doświadczonych politycznych wyjadaczy. Barbara Nowacka pod wieloma względami przypomina zresztą matkę, wicepremier Izabelę Jarugę-Nowacką, przewodniczącą Unii Pracy, działaczkę na rzecz praw kobiet i wieloletnią posłankę, która zginęła w katastrofie smoleńskiej. Taka kandydatka mogłaby stać się dla lewicy szansą na odświeżenie wizerunku i zaprezentowanie przekonującej oferty dla młodych wyborców.

Nie ma kandydatki także wśród ugrupowań prawicowych, chociaż nie brakuje tam pań z imponującą wiedzą merytoryczną i dorobkiem naukowym jak profesor Józefa Hrynkiewicz, posłanka PiS, czy profesor Jadwiga Staniszkis. Stany Zjednoczone mają Hillary Clinton, Niemcy Angelę Merkel, a nam znowu przyjdzie wybierać spośród prawdziwych i udawanych samców alfa.