Mieszkam w schludnym otoczeniu. To, co jest do ogarnięcia, staraniem pani od lat zajmującej się u nas sprzątaniem, wychodzi ok. (Co nie zmienia faktu, że tęsknym okiem patrzę na sąsiadów z naprzeciwka, którzy przyblokowe trawniki mają zagospodarowane tak, jakby pobierali nauki u mistrza Jarosława z Myślęcinka, a szyby portali klatkowych lśnią zawsze, jakby codziennie była u nich Wielkanoc…) Tyle mojego, co w najbliższej okolicy, bo już w pobliżu osiedlowego śmietnika zaczyna się orgia. Na nic harmonogramy wywozu śmieci wielkoformatowych, na nic straszenie karami – tzw. gabarytów leży zwykle tam tyle, że można by nimi zagospodarować niejedną działkę (kary zresztą bywają bardzo realne: spółdzielniane ogłoszenie o tym, że gmina grozi nam podniesieniem opłat za brak segregacji śmieci, już się kiedyś, kiedy ktoś nawrzucał opon do pojemnika z bioodpadami, pojawiło). Odkąd aura łaskawsza i na dworze jaśniej, problem sam włazi w oczy i pod nogi. Nawet dosłownie. Nie dalej jak wczoraj po drodze do krewnej bezmyślność brudasów i ignorantów dwukrotnie podniosła mi ciśnienie na odcinku dosłownie kilkudziesięciu metrów. Podjeżdżam pod blok, zadowolona, że upolowałam kawałek miejsca do parkowania. Nic bardziej błędnego. Miejsca pod domem mało, ale to zostało wolne, bo dosłownie zasłane jest szklanymi resztkami tego, co pozostało po jakiejś „małpkowej” uczcie… Wyrzucam z siebie dużo nieprzyzwoitych słów (moje koła to raz, deficyt miejsc parkingowych to dwa, ale przede wszystkim, co by było, gdyby ktoś się tam skaleczył?). I kiedy już docieram do klatki, kolejna „niespodzianka” – przed drzwiami dywan z petów. Nie sądzę, żeby akurat odbył się tam jakiś zlot nałogowców. Prędzej ktoś, kto „kulturalnie” nie chce lub nie może odpalać się w mieszkaniu, znalazł sobie tam popas. I to nie jeden raz.
Trudno, tak już mam, że takie rzeczy doprowadzają mnie do pasji. Bardzo szanuję wszelkie ekologiczne akcje, wszelkie sprzątania świata, które za chwilę, jak co roku w kwietniu, pojawią się w co drugiej szkole. Na ile jednak powszechna jest świadomość drobnych gestów w tym względzie, prostych przyzwyczajeń, które potem złożą się na porządne wychowanie? Można zazdrościć wymyślnego trawnika, ale najpierw trzeba uszanować ten własny, choćby najzwyklejszy w mieście, i nie łazić po nim bezmyślnie, skoro metr dalej są alejka czy chodnik. Zużyta chusteczka albo bilet powinny wylądować w koszu, a nie na ziemi (nawet wtedy, gdy ten kosz trzeba znaleźć). Niedopałki, puszki, butelki też. I już. Ktoś, kto o to dba od dziecka, nie wpadnie jako dorosły na to, żeby wywalić pod domem albo do lasu gruz czy stary tapczan.
Oczywiście, za każdy kawałek miejsca ktoś gdzieś jest odpowiedzialny. W końcu to on będzie musiał zadbać o porządek. Ale przecież, o ile łatwiej i przyjemniej by było, gdybyśmy u podstaw robili to sami! Szukając ilustracji do tego felietonu, znalazłam świeżutki fotoreportaż Darka Blocha. Nieskończone dowody na porażający wprost bałagan w centrum Bydgoszczy. Konkluzja po ich obejrzeniu jest jednak jak najbardziej smutna. Współpracuję z kolegą fotoreporterem od kilku dziesięcioleci i, niestety, praktycznie co roku o tej porze podejmujemy ten sam temat. Niezmiennie bez wysiłku znajduje on odpychające bałaganem miejsca, dowodzące, że w mentalności mieszkańców miasta niewiele się zmienia. Więc znowu: ile byśmy oficjalnych komunikatów i wezwań na ten temat nie przeczytali, ile karcących (innych) uwag nie usłyszeli – na początek po prostu reagujmy. Wierzę, że nie wszyscy robimy źle sami. Pomyślmy, jak przeszkodzić w tym innym.
