Witajcie w mojej szopie [Cały ten pop]

A wydawało mi się, człekowi małej wiary, że szopkarstwo noworoczne to taki archaik jak żywe obrazy, śpiewogry, albo kukły z „Polskiego ZOO”. A tu pan Marcin Wolski tchnął w szopkę nowe, lepsze życie. I po pokazie jego dzieła w Polsce całej nie ustają piski zachwytu i przerażenia. Mnie najbardziej przeraził ten zachwyt.

Bo niby dostaliśmy to, czego się spodziewano. Czyli mniej więcej to, co normalnie w „Wiadomościach”, tylko w wersji hard, bo w końcu to satyra, więc można jechać po bandzie. Tyle że jazda była taka, że banda gdzieś zniknęła. Bo gołą panią Komorowską w wersji XXL, prezesa Rzeplińskiego z penisem, czy zaplutego śliną posła Niesiołowskiego naprawdę można było sobie darować. To dowcipasy równie durne jak te szydzące, że prezes Kaczyński to pan niewysoki. A jak już się trafiło coś weselszego, jak to o panu Sikorskim, co to ma ego takie, że jest wielki nawet kiedy kuca, to zaraz nazwano go „panem Appelbaumem”, czyli walnięto z byka.

No a reszta to standard – Tusk to tchórz i nierób, Petru lichwiarz, Wałęsa Bolek, a Kopacz to wielkie nic. Naprawdę upiornie zrobiło się jednak nie wtedy, kiedy rżnięto opozycję, ale kiedy zaczęło się maślenie władzy. Pani Szydło wyglądała jak po cud-liftingu, pan Duda sprawiał cuda, a prezes upozowany na Piłsudskiego wbijał w fotel. No a jak zobaczyłem herosów z rządu, z panami Antonim i Zbigniewem na czele, pochylonych nad ciałem nieboraka – jak na obrazie „Lekcja anatomii doktora Tulpa” - to ciekaw byłem tylko, co to za nieboraka tym razem dopadli.

Najlepszy dowcip w tym wszystkim jest taki, że za te jednostronne łomoty druga strona też musi płacić abonament. Bo to przecież misja publicznej TV. Tylko po co w to wszystko zaplątało się paru niezłych aktorów? Choćby pan Zelnik, co to nawet w nieszczęsnym „Smoleńsku” zagrał jedyną postać, na której można było oko zawiesić? Jakoś mi się nie chce wierzyć, że wierzył w misję tej szopki.