"Nie ma jak przyszłość" Michaela J. Foxa - recenzuje Ewa Czarnowska-Woźniak

Nadzieją niesioną z nieprawdopodobnym, zaraźliwym dla innych, optymizmem przez kolejnych 30 lat. Mimo że obok parkinsona, w tego niewysokiego, kochanego przez widzów na całym świecie kanadyjskiego aktora uderzy jeszcze jeden przeciwnik – rak rdzenia kręgowego. Panie i panowie, oto Michael J. Fox – Marty McFly z "Powrotu do przyszłości”, Louis Canning z "Żony idealnej”, a pomiędzy nimi odtwórca około 40 ról w produkcjach telewizyjnych i kinowych, laureat wielu prestiżowych filmowych nagród. Mąż i ojciec. Przyjaciel. Parkinsonik.
Ktoś, kto kolejną książką opowiada w szczery, porywający sposób, jak to jest starać się realizować w tych wszystkich domenach, ze świadomością wyłączania kolejnych możliwości i poszukiwać następnych opcji.

Jest lato 2018. Dla aktora to stosunkowo dobry czas. Uporczywa rehabilitacja daje niezłe rezultaty. Powoli w cień odchodzi trauma wybitnie skomplikowanej operacji onkologicznej (Foxa nie zawiodło przeczucie – dodatkowe objawy chorobowe nie były skutkiem parkinsona), podstawowym wyzwaniem staje się teraz niedopuszczenie do jakiegoś wypadku, który mógłby zrujnować te wszystkie osiągnięcia. I zawieść: siebie oraz zaangażowanych w ich osiągnięcie. Fox przyjmuje króciutkie zlecenie aktorskie, wraca do Nowego Jorku z rodzinnych wakacji i zostaje pierwszy raz sam w domu… Nie udało się. Następny etap koszmaru – zmiażdżone po upadku w kuchni ramię.
To punkt wyjścia do wspomnień. Do autorskiego zapisu (książka jest podyktowana, Michael J. Fox nie jest już w stanie korzystać w ten sposób z komputera) ostatnich lat, naznaczonych z jednej strony postępem choroby, a z drugiej – "normalnym” odnajdywaniem się w życiu zawodowym, rodzinnym, towarzyskim. Opisanym z wielkim dystansem, autoironicznym podejściem do życia. I problemów, z których umie się śmiać.

Parkinsonik grający w golfa?… Proszę bardzo, co z tego, że co druga piłka ląduje w krzakach (byle nie zrobiła krzywdy obsłudze), gdy za partnera ma się pisarza Harlana Cobena.

Fox, którego fundacji (dzięki popularności aktora i jego niezłomnej postawie), udało się zdobyć fortunę na badania nad komórkami macierzystymi, nie jest jednak wesołkiem, heheszkującym nad swoim fatum. "Nie ma jak przyszłość” jest drogą przez cierpienie Fakt, że aktor został nieprzeciętnie dotknięty przez los, ale ma też niedostępne dla innych sposoby leczenia. Nad jego dobrostanem, rehabilitacją i operacjami czuwa legion specjalistów z wielu dziedzin. Cóż jednak z tego wszystkiego… Znamienna sytuacja: podczas któregoś z powitań Nowego Roku w ulubionym resorcie na Karaibach, Fox siedzi w barze tylko w towarzystwie… Keitha Richarda z Rolling Stonesów. Aktor przyjeżdża tu z rodziną i przyjaciółmi co roku i co roku jego ciało pozwalało na coraz mniej. Aż wykluczyło go całkowicie ze wspólnej imprezy na plaży, musiał zostać w barze. Każdy z nas może to zrozumieć w swojej skali.
Michael J. Fox, Nie ma jak przyszłość, Wydawnictwo Insignis, Kraków 2022