Małe kroki w wielkim celu - komentuje Ewa Czarnowska-Woźniak

Podczas długiego czerwcowego weekendu po raz kolejny odwiedziłam Chełmno, po raz kolejny decydując się na nocleg w nim: po to, by się nie spieszyć i po to, by pokazać to kameralne, naszpikowane historią miejsce kolejnym gościom. I gdyby nie "wesoła” obsługa knajpy, na którą wychodziły okna mojego hoteliku, a której to personel grubym językiem jeszcze długo po zamknięciu o północy lokalu wymieniał uwagi o miejscu pracy i życiu w ogóle – byłby to pobyt zachwycający, taki, który może iść w konkury z pięknościami andaluzyjskimi czy toskańskimi.

Jasne, trudno upajać się Chełmnem chylących się ku ziemi kamieniczek i lumpeksów w centralnych miejscach. Ale urok tego miejsca nie polega tylko na tym, że na 3250 głów mieszkańców przypada tu jeden zabytkowy kościół, a renesansowego ratusza i legendy miasta zakochanych mogłyby mu zazdrościć duże miasta. Nie tylko w urokliwym podjeździe do położonej na nadwiślańskich wzgórzach miejscowości. Odkryć go można w... werwie mieszkańców (oczywiście, nie tych spod mojego hotelowego okna!). W starszym, elegancko ubranym panu, który zainteresował się nami na deptaku i chciał opowiadać o dawnych czasach. W młodej kobiecie prowadzącej pensjonat, której zależało, byśmy jedli śniadanie na tarasie z miłym widokiem. W dziewczynach prowadzących kawiarnię w obłędnych wnętrzach odrestaurowanej wieży ciśnień (żal, że jej taras widokowy będzie udostępniony dopiero za dwa lata). I w entuzjazmie ekipy przygotowującej sierpniowy Festiwal 9 Wzgórz, której poczynania śledzę (i o której można przeczytać w licznie udostępnianych już ulotkach). Zadbane planty, piękne, nowoczesne orliki i coraz więcej tych wspomnianych wcześniej kamieniczek, których odnowione frontony cieszą ciekawym detalem. Kto wie, jak (nie)długo jeszcze trzeba będzie czekać na większą sławę Chełmna, wciągającego turystę na swoje tajemnicze podwórka?
Tymczasem tuż po powrocie, jakby na zamówienie, wpadłam na fejsbukową relację Menedżera Starego Miasta i Śródmieścia Bydgoszczy na temat kapitalnego wykorzystania jednego ze staromiejskich zapleczy.

"Bydgoskie podwórka mają ogromny potencjał i coraz więcej z nich zmienia się na naszych oczach. Jak pokazuje znany przykład kawiarni z Gdańskiej, nawet wejście na domofon nie przeszkadza, jeśli tylko przestrzeń wewnątrz jest atrakcyjna. Wspólnie z przedsiębiorcami z ulicy Podwale zakończyliśmy właśnie pierwszy etap rewolucji na wcześniej zaniedbanych tyłach kamienic. Do niedawna zaplecze i magazyn – dziś ogródek dla gastronomii".

"(…) Inwestorzy zadbali także o nowe rośliny i nasadzenia (...) jeszcze kilka miesięcy temu podwórko wymagało prawdziwej estetycznej rewolucji. Najpierw ukryte zostały śmietniki. Elewacja oczekującej na remont, najstarszej w okolicy kamienicy (1771 r.) została odświeżona istniejącym kolorem, a nowe, jak na nasze miasto, „żagle” zastąpiły parasolki, dodając miejscu elegancji. Do tego oczywiście rośliny, oświetlenie i spójna z racji asortymentu „włoska” kolorystyka”.
Co należało udowodnić?… A zatem i małymi kroczkami w dużej Bydgoszczy, wyrywane są bałaganowi urocze, klimatyczne miejsca. A że chciałoby się więcej i więcej, pokazuje fejsbukowy też zachwyt bydgoszczan, którzy niedawno mieli nadzieję, że rozstawione wzdłuż barierek na Starym Porcie kawiarniane stoliki z lampionami to… prawda, a nie scenografia kręconego w Bydgoszczy kolejnego filmu (tym razem udawaliśmy w nim… Strasburg, co tylko potwierdza moją, założoną na wstępie, tezę). Może naprawdę już niedługo?...