Tylko czy naprawdę jesteśmy przez to bliżsi odkrycia prawd wszelakich? "Twarz anioła" przekonuje, że wcale nie.
Bo z jednej strony świat mediów coraz bardziej wykrzywia i kreuje rzeczywistość, a z drugiej na każde odkrycie od razu nakładamy nasz prywatny filtr - własnych pragnień, przeżyć i kompleksów, który też wypacza nam obraz. Jeśli zaś nie w tym niby realnym, medialnym odbiciu świata szukać prawdy, to gdzie? Może w fikcji. W sztuce. Do takiego wniosku dochodzi reżyser, który ma nakręcić film o głośnej zbrodni sprzed paru lat - kiedy to we Włoszech zamordowano brytyjską studentkę.
No i pod bujną czupryną nachodzą go różne pomysły, dzięki czemu oglądamy film mocno dziwaczny. Bo tyle tu tropów i motywów, jak w barszczu, w którym więcej grzybów niż buraków. Bo to i film o poczuciu straty, i o zmaganiach twórcy z tworzywem, i o dzisiejszych mediach. Bolesny to zresztą obraz - upadku dziennikarstwa jakościowego, chaosu, redaktorów łapiących po pięć srok za ogon, kreowania popkulturalnego szoł, a nie szukania prawdy.
I ten akurat motyw Winterbottom sprzedał nam chyba najciekawiej. Tak więc oglądamy opowieść o reżyserze przysłanym do Sieny - mrocznej i listopadowej, wcale nie pocztówkowej - żeby postudiował temat słynnego mordu. Reżyser zagłębiając się w sprawę odlatuje w stronę nowej "Boskiej komedii", sam zresztą przeżywa prywatne piekło - zostawiła go żona i kompletnie się rozsypał. Film o zbrodni ma być jego wielkim powrotem, ale jest to raczej podróż w głąb siebie.
No a co do mediów... Trzeba tu przestrzec wszystkich, którzy uwierzyli reklamiarzom, promującym ten film jako thriller. "Twarz anioła" to średnio udane "kino europejskie z ambicjami". Takie, z jakiego od czasu do czasu nabijają się w amerykańskich komediach. CP
