Witajcie w moim zoo!

Bo bardzo byśmy chcieli ich wcisnąć do szuflady, ometkować i mieć święty spokój, a tu ciągle coś nie pasuje i wystaje.

No bo weźmy takiego Marcina Wolskiego, pana satyryka, co to właśnie został dyrektorem telewizyjnej „dwójki”, z misją robienia w niej zmiany dobrej, a nawet jeszcze lepszej. Był PZPR-owcem, a nawet szefem partyjniaków w radiowej „trójce”? Był. Ale też wywalano go z roboty z zakazem pracy w mediach. Za niepokorność. Był twórcą kultowych dzieł polskiej sztuki śmiesznej, choćby „60 minut na godzinę” czy „Matriarchatu”? A jakże! Ale robił też średnio zabawne „Polskie zoo”, a niektóre ostatnie wierszyki, w których pan Marcin łomoce mocno i po nazwiskach, są raczej straszne niż śmieszne... No a teraz został szefem jednej z głównych anten w Polsce - i choć politycznie to sprawdzony bojowiec, to, jak się wydaje, pasuje na ten stołek tak sobie. Bo to robota nie dla komedianta, a dla supermenago, szczególnie teraz, gdy cała publiczna TV albo się zmieni, albo polegnie, pożarta prze konkurentów i nowe media.

Bo choć dziś trąbi się głównie o tym, co i jak w TVP było o prezesie wszystkich prezesów, to - z całym szacunkiem - to nie jest najważniejszy problem. Chodzi o to, co ta telewizja zaproponuje nowym generacjom widzów, których „M jak miłość” czy durnowate, te same od lat kabarety, nie obchodzą w ogóle, albo jeszcze mniej.

No i ta przysypiająca od lat, i z lekka nadęta od wspominania złotych czasów TVP musi teraz na gwałt znaleźć magików, którzy nie tracąc starych, capną nowych widzów, zanim dopadnie ich Polsat i TVN. No i czy pan artysta Wolski da radę? Cóż, z artystami jest trochę jak z lekarzami - zdecydowanie lepiej jak leczą, niż dyrektorują szpitalom, bo zaraz długi cudownie rosną. Oby więc panu Wolskiemu nie wyszło przypadkiem nowe polskie zoo, z wyliniałymi lwami, starą, chichoczącą hieną i smętnym dozorcą, pilnującym pustawych klatek. CP