Opis obyczajów za panowania lansu

**Szynka jak za Gierka, kiełbasa GS-owska z jednej, a z drugiej wędliny „babcine”, „dziadkowe”, „ze starej spiżarni”, ze starych kredensów, wędzarni, klasztorów itp. Gdy zajrzymy do lady w sklepach mięsnych, może się wydawać, że nie ma już „normalnych” produktów, tylko te wyrafinowane i odwołujące się do naszych najlepszych kulinarnych wspomnień.**

Wszak kuchnia staropolska najprzedniejszymi wyrobami masarskimi stała. Dawne jedzenie miało kolor, teksturę, smak. Stare, precyzyjnie przestrzegane receptury sprawiały, że zasadne stawało się powiedzenie o niebie w gębie. Paradoksalnie - kiedy przyszły najtrudniejsze czasy, w skrajnej biedzie, kiedy już człowiek wystał całą noc przed „rzeźnikiem” świąteczną szynkę, naprawdę smakowała nie z tej ziemi i to nie tylko dlatego, że wydzielanych na kartki kiełbas było za mało do porównania. Więc dziś lady sklepów z przetworami mięsnymi kipią niczym róg obfitości, ale mam wrażenie, że te wszystkie lansowane na przeszłość wyroby różni tylko cena. Wysoka albo jeszcze wyższa, jakby te staromodne odniesienia miały to usprawiedliwiać.

<!** reklama>

Wielu z nas jeździ na zagraniczne wakacje i nie może się nadziwić, gdy na hotelowe śniadanie podrzuca mu się tanią, bladą mortadelę. Dla Polaka wychowanego na sarmackich tradycjach kuchennych to policzek. Tyle że ci goszczący nas Włosi czy Hiszpanie mają w swoim menu i prosciutto, i jamon serrano, wędliniarskie mistrzostwa świata, których cena odzwierciedla nawet lata niewiarygodnej troski wytwórcy nad jakością dojrzewającej szynki. Ta jakość musi kosztować. Z naszą konfekcją mięsną jest tak samo?