Na 100 lat Przybory nagrał w kwartecie 10 piosenek, na Sinatrę też przyjdzie czas

[break]
Czy Pan wie, że siedzimy w historycznym budynku, w którym zaraz po wojnie pracował Jeremi Przybora jako spiker?

Naprawdę? Ten budynek już przy wejściu robi wrażenie. Takie oldschoolowe radio retro.

Skąd pomysł nagrania właśnie płyty „Przybora”? Czy setna rocznica urodzin była pretekstem?

Pretekst dobry bez dwóch zdań, ale przede wszystkim spotkaliśmy się w kwartecie z The New Warsaw Trio. Trzech gentlemanów, których wcześniej nie znałem i spotkaliśmy się, aby sobie tak troszeczkę pomuzykować. Graliśmy przeboje Cohena - zarejestrowaliśmy sobie nawet tę próbę i stwierdziliśmy, że możemy pójść dalej. Spróbowaliśmy jednej z piosenek Przybory i zastanawialiśmy się, czy iść w tym kierunku.

Mało jednak tych utworów na płycie - zaledwie 10.

Mało z kilku względów. Przewertowałem mnóstwo materiału, m.in., wersje jazzowe. Kwalifikowałem te piosenki według możliwości tria. To świetni muzycy, ale brałem pod uwagę możliwości aranżacyjne.

W tym trójkącie bardzo fajnie iskrzy, a ze mną tworzymy czworokąt (śmiech), ale myślę, że bardzo zgrabny i bardzo udany.

Granie z triem jest zobowiązujące, zresztą to trio brzmi fantastycznie.

To zależy oczywiście od warsztatu muzyków i wyobraźni aranżacyjnej. Nie ma tam bębnów, nie ma tam gitar, ale jest dużo pięknej muzyki. 10 piosenek - wiele posłuchałem z zasobów archiwalnych, to wielka zasługa Internetu. Ja zresztą pamiętam te odcinki Kabaretu Starszych Panów, powtarzane w latach siedemdziesiątych w telewizji. „Rodzina, ach, rodzina” ta piosenka mnie zawsze wzruszała i nie miałem wówczas wątpliwości, że po nią sięgniemy.

Skoro Pan oglądał i pamięta oryginały, to wiedział, że mierzy się z wyjątkowymi osobowościami - Wiesław Michnikowski, Kalina Jędrusik - walka wręcz nierówna.

Z jednej strony tak, ale z drugiej - nie ma sensu porównywać się do wykonań oryginalnych, które są kanonem nie do przeskoczenia. Wiesława Michnikowskiego nie da się podrobić, można się delikatnie zasugerować. Podobnie jest z Czechowiczem, Jędrusik czy Gołasem. Większość z tych piosenek to były kreacje aktorskie i do tego wykonania żeńskie. Tutaj kompromisem jest piosenka „Bo we mnie jest seks” - a we mnie seks jest bez dwóch zdań (śmiech).

Czy ten dobór i wertowanie było robione razem z triem?

Jesteśmy bardzo demokratycznym składem. Jak przeprowadziłem wstępną selekcję - popróbowaliśmy to i w końcu skrystalizowało się 10 utworów.

To płyta w takiej pigułce. Co tworzy oryginalność tej płyty, to brzmienie instrumentalno-wokalne. Mam jeszcze niedosyt związany z datą urodzin Jeremiego Przybory, bo 12 grudnia 1915 roku urodził się też inny wielki - Frank Sinatra. Może na 105. rocznicę urodzin Franka taka płyta się narodzi.

Jaka będzie kolejna płyta autorska Krzysztofa Kiljańskiego?

Dojrzała. Często mówi się, że druga płyta jest ważna, ale ja myślę, że ta trzecia płyta w dorobku artysty jest najważniejsza.

Teczka osobowa: Krzysztof Kiljański

Urodzony w Nowej Soli piosenkarz dał się poznać szerszej publiczności, m.in., dzięki nagraniu w duecie z Kayah przeboju „Prócz ciebie, nic”, za co zdobył nagrodę Fryderyka 2005 w kategorii piosenkarz roku.

Współpraca Kiljańskiego z wieloma wybitnymi polskimi jazzmanami zaowocowała laurami, m.in. na Międzynarodowych Spotkaniach Wokalistów Jazzowych w Zamościu (2001). Od 2002 wokalista współpracował z Witoldem Cisłą , by wydać autorską płytę demo. W 2011 roku brał udział w trasie „Projekt Grechuta” zespołu Plateau, a w 2012 nagrał z Haliną Mlynkovą piosenkę do filmu „Podejrzani”. Później ukazały „Barwy Kofty” (2012) i „Powrót” (2013), ale nie cieszyły się taką popularnością jak album z 2005 z Kayah.

Magdalena Jasińska zaprasza

do wysłuchania „Zwierzeń przy muzyce” na antenie Radia PiK w środę o godz. 18.10.