Miłość, która nie służy wybaczaniu [RECENZJA]

Bez słowa wyjaśnienia znika bowiem z domu Martha, matka Felicity. Bardzo szybko okaże się, że to nie jest „zwykłe” zniknięcie. Telefon i karta kredytowa Marthy odnajdują się w... Rzymie. Wraz z właścicielką, za którą podąża zaintrygowana córka.

Ten wyjazd, jak się łatwo domyśleć, stanie się przełomowy. Obie kobiety nie miały ze sobą nigdy dobrych relacji. Od matki (byłej... zakonnicy) z jakiegoś powodu wiało zawsze chłodem. Dopiero śmierć Deborah - matki Marty i babki Felicity - i odnalezienie jej pamiętników stanie się cynglem, który odpali wielkie kłębowisko emocji oraz odsłoni skomplikowaną, okrutną historię kobiet w tym rodzie.

Przede wszystkim Martha dowie się, kto był jej prawdziwym ojcem. Zrozumie, skąd „dziedziczna” klątwa nieumięjętności okazywania uczuć. Wcześniej jednak trzeba będzie cofnąć się w historii do lat sprzed II wojny światowej, do Monachium, gdzie w wielkiej miłości żyją żydowski lekarz Gustaw i jego krucha żona, utalentowana, czystej krwi aryjskiej śpiewaczka Elżbieta. Ona jest poniekąd lekkoduchem, przenoszącym artystyczną ułudę do życia codziennego. On, chodzące dobro i prawość, nie kryje strachu przed brunatną siłą, która odgrywa coraz większą rolę w ich ojczyźnie. Coraz więcej jego przyjaciół i krewnych opuszcza Niemcy. Oni tego nie chcą zrobić, ale kiedy już nie ma innego wyjścia, podejmują rozpaczliwą decyzję. Gorzej jednak, bo ciągle coś staje temu wbrew. Od spraw mniejszej wagi, po rodzenie się dzieci, Deborah i kalekiego synka, Wolfganga. Ale przychodzi dzień, w którym Gustaw wsiada do pociągu zmierzającego do Szwajcarii (dla bezpieczeństwa oddzielony od rodziny) i znika... Elżbieta podejmuje się heroicznej próby odnalezienia męża. Rusza nawet do wodzów III Rzeszy, którzy deklarowali się jako wielbiciele jej talentu. I traci złudzenia, choć na ołtarzu kładzie największą świętość - miłość do męża. Schedę po niej przejmie córka. I to jej wspomnienia ze związku z SS-manem Brunnmannem, szarej eminencji hitlerowskich Niemiec, stanowią kanwę powieści, która sprzedaje się na świecie w milionowym nakładzie.

Deborah jest główną postacią książki. Przechodzi na oczach czytelnika przemianę - od dziewczynki dość ufnie oddającej się pod opiekę eleganckiemu ojczymowi, przez wyrafinowaną kochankę oprawcy (którego pierwowzorem był kat Żydów, Adolf Eichmann) po zdeterminowaną mścicielkę - ofiar rodziny i systemu. Czy zatem można nazwać „Miłość w czasach zagłady” (tytuł świadomie nawiązuje do słynnej powieści Marqueza) po prostu książką o miłości? Z pewnością, jest to historia o sile ludzkich uczuć. Z każdego końca ich skali.

Hanni Muenzer, Miłość w czasach zagłady, Wydawnictwo Insignis, Kraków 2016