Córka Polka awansuje

Ale nieprzystawalność do siebie ludzi z różnych społecznych środowisk wciąż sprawia problemy. Nawet tam, gdzie jest już niby egalitarnie do bólu. Złośliwcy twierdzą zresztą, że zwłaszcza tam.

"Najdłuższa podróż" to melodramat, a właściwie nawet dwa, sklejone w jeden produkt. I pewnie film spokojnie mógłby być co najwyżej ozdóbką jakiegoś kanału z romansami - które ostatnio ukochane zostały przez misiów z cyfrowych telewizji - gdyby nie to, że tę opowieść podano dosyć zgrabnie, z pochwały godną prostotą. I choć wszystko przewidywalne jest tu do bólu, to film się ogląda, ba się nawet od biedy o nim dyskutuje.

Głównym motywem jest tu oczywiście życiowe poświęcenie. Bo gdzieś tam w pewnym momencie musimy zdecydować, czy stawiamy na wykoncypowaną drogę kariery, czy jednak na uczucie - które co prawda wiązać się będzie z kompromisami i poczuciem niespełnienia, ale za to radości da nam co niemiara. Oczywiście łatwo się domyśleć, co wybierają bohaterowie filmu. W końcu to romans. Inna sprawa to funkcjonowanie obok siebie - ba, wydawałoby się w tej samej grupie socjo-demo - tak różnych podgrup, że porozumienie wydaje się niemożliwe. Bo kiedy dla partnerów ich wzajemne zainteresowania, fascynacje i życiowe cele wydają się lekko księżycowe, to trudno o poprawny związek.

Tak więc oglądamy opowieść o wzorowej studentce, pasjonującej się sztuką, która zakochuje się - z wzajemnością - w ujeżdżaczu byków na rodeo. Oboje ratują z wypadku starszego pana, który dawno, dawno temu też zakochał się w pewnej miłośniczce sztuk wszelakich.

Ciekawostką jest to, że owa studentka - piękna, mądra i wrażliwa, ba, z szansami na dużą karierę, to z pochodzenia Polka. Miłe, bo jakoś w amerykańskich pop-produktach Polki dotąd rokowały tak sobie. A na pewno nie kojarzyły się z galeriami sztuki.CP