(1867-1947) aktorka, recytatorka, reżyser, dyrektor Teatru Miejskiego w Bydgoszczy w latach 1920-1922. Jako dyrektorka Teatru w Bydgoszczy, wówczas już jako znana i doświadczona aktorka, zainaugurowała sezon 1920/21 wystawieniem „Kościuszki pod Racławicami”. W jej repertuarze znalazły się wybitne sztuki polskie Adama Mickiewicza, Juliusza Słowackiego, Stanisława Wyspiańskiego, Stefana Żeromskiego, ale także Williama Szekspira. Za jej dyrekcji teatr zmagał się z wieloma trudnościami związanymi z powojennym kryzysem gospodarczym oraz społecznym. Ówczesna miejscowa publiczność, nieprzyzwyczajona do ambitnego repertuaru, domagała się lżejszych spektakli dramatycznych i muzycznych. W jej obronie występował związany w tym czasie z Bydgoszczą Stanisław Przybyszewski. W wyniku sporów, wypowiedziano jej umowę na prowadzeni instytucji. W czasie pobytu w Bydgoszczy funkcję dyrektora Teatru łączyła z pracą pedagogiczną. Wykładała w Szkole Dramatycznej, którą założyła w 1921 r. Równocześnie założyła Dom Aktora przy ul. Gdańskiej 164. Była inicjatorką wykładów publicznych oraz włączała się w różnego rodzaju akcje społeczne. Po opuszczeniu Bydgoszczy nadal występowała, prowadziła także aktywną działalność patriotyczną w Stanach Zjednoczonych. W kolejnych latach prowadziła scenę rzeszowską.

(1923-2002) prawnik, działacz społeczny i kulturalny, uczynił z Bydgoszczy miasto muzyki, twórca i wieloletni dyrektor Filharmonii Pomorskiej. W 1951 r. mianowany został dyrektorem administracyjnym Pomorskiej Orkiestry Symfonicznej. Z jego inicjatywy w 1953 r. powstała Państwowa Filharmonia Pomorska. Stanął na czele społecznego komitetu budowy gmachu filharmonii. Jeden z inicjatorów powstania Bydgoskiego Towarzystwa Naukowego, pomysłodawca utworzenia Teatru Muzycznego, entuzjasta budowy gmachu opery. Inicjator Bydgoskich Festiwali Muzycznych. Przyczynił się do uruchomienia Biura Wystaw Artystycznych. Odegrał decydującą rolę w założeniu Akademii Muzycznej na terenie Dzielnicy Muzycznej, której utworzeniu również patronował. Orędownik przywrócenia blasku pałacom w Ostromecku i Lubostroniu. Wybitny kreator bydgoskiej kultury, której był żywą wizytówką.

(1876-1945) założyciel Dziennika Bydgoskiego, działacz polityczny, powstaniec warszawski. W 1907 r. zamieszkał w Bydgoszczy w celu założenia pierwszej i jedynej w okresie rządów niemieckich w Bydgoszczy gazety codziennej, wydawanej po polsku. Pierwszy, pokazowy numer Dziennika Bydgoskiego ukazał się 2 grudnia 1907 r. Za wszelką cenę starał się podtrzymywać „ducha polskiego” wśród okolicznej ludności polskiej. Za swoją patriotyczną działalność wielokrotnie stawał przed niemieckimi sądami, a krótko przed wybuchem I wojny światowej przebywał w inowrocławskim więzieniu. W 1914 r. został wcielony do armii pruskiej. W tym czasie Dziennik prowadziła jego małżonka Wincentyna. W listopadzie 1918 r. powrócił do Bydgoszczy. W styczniu 1920 r. wszedł w skład delegacji przejmującej miasto z rąk niemieckich. W czasie II wojny światowej, ścigany przez Gestapo, ukrywał się w Warszawie, gdzie pod przybranym nazwiskiem działał w konspiracji.

(1905-1987) literat, artysta malarz, działacz kultury. Ukończył ASP w Krakowie, studiował także w Paryżu, Monachium i Berlinie. Od 1931 r. uczył rysunku w katolickim gimnazjum żeńskim w Bydgoszczy. Brał udział w życiu kulturalnym Wielkopolski i Kujaw. W okresie okupacji hitlerowskiej, poszukiwany przez gestapo, ukrywał się w rodzinnej Wrześni. Po wyzwoleniu w 1945 r. powrócił do Bydgoszczy, gdzie podjął pracę w Wydziale Kultury i Sztuki Pomorskiego Urzędu Wojewódzkiego. W 1946 r. zorganizował Państwową Szkołę Sztuk Pięknych (Państwowe Liceum Technik Plastycznych), której dyrektorem był aż do emerytury w 1972 r. Z jego inicjatywy powstał Pomorski Dom Sztuki. Niezwykle czynny uczestnik bydgoskiego życia kulturalnego. Autor wielu tomików poezji i opowiadań. Aktywny działacz miejski.