(1881-1909) lekarz, polski działacz społeczny i narodowy, twórca „Domu Polskiego” w Bydgoszczy. Po maturze podjął studia medyczne w Berlinie. Aż do czasów studiów nie czuł się Polakiem. Dopiero obelga rzucona Polakom przez jednego z profesorów nim wstrząsnęła. Ostro wystąpił w obronie rodaków, za co został relegowany z uczelni. Od tej chwili zerwał wszelkie stosunki łączące go z Niemcami. Studia ukończył w 1904 r. we Fryburgu. W 1905 r. powrócił do Bydgoszczy, gdzie rozpoczął praktykę lekarską. Na ścianie budynku w którym mieszkał (Gdańska 9) wywiesił pierwszą w mieście tablicę w polskim napisem „lekarz”, za co był przez Niemców szykanowany. Włączył się w działalność narodową i społeczną bydgoskich Polaków. W 1907 r. z własnych środków zakupił budynek przy ul. Gamma (dziś Warmińskiego), gdzie zorganizował Dom Polski - centrum polskiego życia społeczno-kulturalnego.

(1310-1370) Król Polski w latach 1333–1370, ostatni monarcha z dynastii Piastów na tronie polskim. W czasach jego panowania nastąpił znaczący wzrost znaczenia ziem bydgoskich i miasta. Natychmiast po odzyskaniu ziemi bydgoskiej od Krzyżaków w 1337 r. rozpoczął proces umacniania militarnego i gospodarczego tej ziemi, którą uznawał za kluczowy obszar pograniczny z zakonem krzyżackim. Prawdopodobnie już w 1337 r. rozpoczął budowę zamku z cegły, w miejscu drewniano-ziemnego grodu. W 1346 r., na mocy aktu lokacyjnego, nadał Bydgoszczy prawa miejskie.

(1867-1925) prawnik, działacz narodowy i społeczny. Urodzony w Gnieźnie. Studiował prawo na Uniwersytecie Wrocławskim. W 1896 r. otworzył kancelarię adwokacką w Bydgoszczy. Stał się wziętym obrońcom działaczy polskich przed niemieckimi sądami. Rozpoczął również aktywną działalność narodową i społeczną. W 1925 r. został prezesem Towarzystwa Miłośników Miasta Bydgoszczy. Udzielał się również w innych polskich organizacjach. Odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Polonia Restituta.