(1852-1926) naczelny lekarz Kasy Chorych, działacz społeczno-narodowy, pierwszy Obywatel Honorowy Miasta Bydgoszczy. Studiował medycynę na uniwersytecie berlińskim. W 1885 r. przeniósł się na stałe do Bydgoszczy i otworzył praktykę lekarską przy Wełnianym Rynku. Pracę zawodową łączył z działalnością na polu narodowym i społecznym. Docierając do wielu rodzin polskich, budził w nich ducha polskości. Był współzałożycielem bydgoskiego „Sokoła”. Przez ponad 25 lat działał w Dozorze Kościelnym przy bydgoskiej farze. Aktywnie zaangażował się w budowę w Bydgoszczy kościoła Św. Trójcy (1898-1912). Czynnie wspierał istniejące w Bydgoszczy polskie placówki kulturalne, oświatowe i charytatywne.

(1915-2004) poeta, pisarz, satyryk, piosenkarz, aktor. Przez lata związany z Polskim Radiem, przed wojną spiker w rozgłośni warszawskiej, po wojnie pracował w Rozgłośni Pomorskiej Polskiego Radia w Bydgoszczy, gdzie współtworzył cykl audycji satyrycznych „Pokrzywy nad Brdą”. Wspólnie z Jerzym Wasowskim stworzył w 1958 r. telewizyjny „Kabaret Starszych Panów”, późniejszy „Kabaret Jeszcze Starszych Panów”. Autor radiowego teatrzyku „Eterek”.

(1919-2006) najpopularniejsza powojenna aktorka Teatru Polskiego w Bydgoszczy. Debiutowała, jako słuchaczka bydgoskiej Szkoły Aktorskiej, w 1945 r. rolą Meli w „Moralności pani Dulskiej”. Pierwszą dużą kreacją Rucińskiej była tytułowa „Nora” w dramacie Ibsena zrealizowanym na bydgoskiej scenie w 1955 r. W latach 50. Hieronim Konieczka wykorzystywał jej znakomite wyczucie groteski w ambitnych rolach twórczości Witkacego. W 1976 r., po kilkuletniej wędrówce po teatrach Szczecina, Poznania, Torunia, wróciła do Bydgoszczy. Grała w repertuarze różnorodnym: klasycznym (Czechow, Fredro, Bliziński, Sofokles), współczesnym (Kertesz, Lorca, Enquist, Mrożek), a także w pozycjach dla młodszej widowni. W 1992 r., po 50 latach pracy i 150 rolach, zakończyła pracę sceniczną z powodu ciężkiej choroby.

(1888-1950) malarz i rzeźbiarz, „bydgoski Canaletto”, wykształcony w Polsce i zagranicą. W 1920 r., jako już znany artysta, zamieszkał w Zalesiu koło Bydgoszczy, a od listopada 1920 w samej Bydgoszczy. Wielokrotnie malował widoki miast, stare domy i ulice, także Wenecję Bydgoską, zabytki bydgoskie i ich detale. Malował również portrety rybaków, robotników, rzemieślników i sprzedawców. Poszukując tematów, podróżował m.in. do Wenecji, Sarajewa, Dubrownika, Paryża, Lozanny, Norymbergi i Essen. Wystawiał w Muzeum Miejskim w Bydgoszczy i na Salonie Bydgoskim. Od listopada 1929 do 1931 był wiceprezesem, a następnie prezesem Związku Plastyków Pomorskich. Podczas wojny przebywał we Lwowie, w Janowicach w Sandomierskiem, Warszawie, Pruszkowie i Zakopanem. Po wojnie wrócił do Bydgoszczy i wstąpił do Związku Polskich Artystów Plastyków. Był nazywany „bydgoskim Canalettem”. 43 jego prace znajdują się w zbiorach Muzeum Okręgowego w Bydgoszczy, a także zdobią wnętrze Biblioteki Bernardynów w Wojewódzkiej i Miejskiej Bibliotece Publicznej.