Dla mnie Myślęcinek (bo przecież żaden bydgoszczanin nie używa tej dziwacznej pełnej nazwy instytucji zarządzającej tym miejscem) to także kilka sentymentalnych pocztówek z dzieciństwa i młodości. Jak ta z 1972 roku, gdy z okazji centralnych dożynek i organizowanej z ich okazji wystawy rolniczej wyrosły tam „nowoczesne” pawilony (z koszmarkiem – PRL-owskim domkiem jednorodzinnym z… wielkiej płyty na czele). Ta z czynu społecznego, gdy towarzyszyłam tacie (i innym towarzyszom) w kopaniu rowów przy dzisiejszym Centrum Edukacji Ekologicznej. I te z wycieczek rowerowych dziurawą ścieżką asfaltową łączącą rodzinne Osiedle Leśne z Myślęcinkiem, gdy pokomunijne składaki „Wigry” pozwalały nam śmigać w tę i z powrotem w czasach bez regularnej linii komunikacyjnej.
Sympatia pozostała w bydgoszczanach, „Myślęcinek” musi się jednak rozwijać, a czasem już też poddawać się renowacji. Popularność naszej rekreacyjnej perełki działa na nią przecież także destrukcyjnie, trzeba więc chuchać i dmuchać, by posłużyła jeszcze wielu pokoleniom. Jak przekonują organizatorzy specjalnej konferencji, źródeł finansowania napraw, projektów i inwestycji można szukać w kilku miejscach (np. unijnych). Pamiętajmy, że park jest utrzymywany przede wszystkim przez bydgoszczan, ale żyją nim i poniekąd w nim również mieszkańcy okolicznych (zwłaszcza północnych) gmin. Warto, by – kiedy jest taka możliwość – dorzucili swoje trzy grosze. Warto też, kiedy można, dorzucić głos na Bydgoski Budżet Obywatelski.
Trudno mi sobie dziś wyobrazić np. aquapark w Myślęcinku, choć nie brakuje wciąż zwolenników tej koncepcji. Ale przecież jest jeszcze tam tyle do ekspozycji naturalnego piękna..
