Tak zaczynali najwięksi

Choć ma zaledwie 12 lat, to posiada dużą wiedzę na temat geologii i archeologii. Jego zbiory można podziwiać w barcińskiej bibliotece przy ulicy Lotników 13.

<!** Image 2 align=none alt="Image 185312" sub="Fot. Maria Warda">Jak to się stało, że tak młody człowiek ma swoją wystawę?

Od dziecka jestem związany z naszą biblioteką. Biorę udział w akcji „Rodzinne czytanie”. Widziałem wiele wystaw, dlatego zapytałem panią dyrektor Grażynę Szafraniak, czy mógłbym pokazać swoje zbiory. Pani dyrektor uznała, że są ciekawe i zgodziła się na ekspozycję.

Otwarcie wystawy to nie lada wyzwanie. Jak przeżyłeś tę chwilę?

Jestem szczęśliwy. Przyszło ponad 20 osób, moi przyjaciele, kilka starszych osób, rodzice, a nawet pani z mojej świetlicy. Mogłem podzielić się swoją wiedzą, pokazać jak wydobywa się skamieliny z wapiennych i innych skał. Byli bardzo zainteresowani.

Skąd u 12-letniego chłopca zainteresowanie archeologią i geologią?

Moja mama chciała zostać archeologiem, ale ostatecznie wybrała inny zawód. Gdy byłem mały też myślałem o archeologii, ale później zapomniałem o tym. Jednak rok temu byłem w Muzeum Ziemi. Zachwyciłem się tym, co tam zobaczyłem i jednocześnie przypomniały mi się dawne plany. Z grupą przyjaciół: Michaliną Śledzikowską, Krzysiem Karbowiakiem i Tomkiem Gałęzewskim, z którymi wcześniej działaliśmy w Klubie Przyjaciół Żab i Klubie Dzika Banda, powołaliśmy nieformalny Klub Archeologiczny. Teraz dołączył do nas Kacper Kucaj.

Macie ciekawe zainteresowania, co robiliście działając w poprzednich klubach?

W Klubie Przyjaciół Żab łapaliśmy żaby i je znakowaliśmy. Nie robiliśmy im krzywdy. Znakowaliśmy je tak, aby mogły swobodnie funkcjonować. Po czasie znalazłem jedną „moją” żabkę, bardzo mnie to ucieszyło. Z kolei w Klubie Dzika Banda bawiliśmy się w wojnę. Do zabawy zaprosiliśmy dzieci sąsiadów. Nie nudziliśmy się.

Klub Archeologów ma już osiągnięcia. Jak zdobywasz eksponaty?

Pierwsze amonity kupiłem w Muzeum Ziemi. Resztę znalazłem z przyjaciółmi w Barcinie. Są to głównie ramienionogi, koralowce, jeden amonit. Mam też kilka rzeczy niezidentyfikowanych, ale dowiem się co to jest, bo posiadam bardzo dużo książek. W naszej gminie jest kopalnia wapienia. W skałach można znaleźć dużo ciekawych skamieniałości.<!** Image 3 align=none alt="Image 185313" sub="Fot.Archiwum">

Chodzicie po byłej kopalni i tak po prostu zbieracie eksponaty?

Do kopalni nie chodzimy, to niebezpieczne. Wykopujemy skały z ziemi. Mamy specjalistyczny sprzęt, kaski, kilof, latarki, aby się nie pogubić. Każdy się nawzajem pilnuje, jedna osoba trzyma drugą. Znalezioną skałę należy umyć szczotką i przez dwa dni trzymać w gorącej wodzie, wtedy robi się miękka. Czasem znajdzie się coś bardzo twardego, a czasem jakąś kruchą istotę sprzed tysięcy lat. Wtedy trzeba postępować bardzo delikatnie. Sklejam ją kropelką lub nieszkodliwym dla środowiska płynem werniksem albo maluję.

Zadowalają cię takie małe znaleziska?

Kiedy po raz pierwszy pomyślałem, aby zostać archeologiem, chciałem zajmować się tylko dinozaurami. Później zrozumiałem, że nie chciałbym opuszczać Polski, a tu takich wielkich gadów nie znajdę, są raczej tylko mniejsze skamieliny. Nie są dobrze przebadane, więc zajmę się tym tematem.

Dlaczego nie chcesz wyjeżdżać z Polski?

Polska jest piękna, jestem tu szczęśliwy, a pracy dla archeologa na pewno nie zabraknie. Jak będę miał dużo eksponatów stworzę w Barcinie lub Bydgoszczy Muzeum Ziemi. Takie mam marzenie.

Czy koledzy w szkole interesują się twoimi znaleziskami?

Tylko moi przyjaciele. Większość śmieje się, że mam takie zainteresowania, ale ja się nie poddam.

Filip Andler, mieszkaniec Barcina

Jest uczniem Szkoły Podstawowej nr 2. Pasjonuje się geologią i archeologią. Jego znaleziska można podziwiać w bibliotece przy ulicy Lotników 13. W przyszłości pragnie otworzyć Muzeum Ziemi. Ma dwanaście lat.