Syn wróci i nie pozna mieszkania

[break]
Niewielki jasny dom, brukowane podwórze. Wchodzimy do środka. Omijamy stare schody. Niewielki przedpokój, w którym jest mały żeliwny piec. Dalej pokój, w którym mieszka pan Zbigniew ze swoim dziewięcioletnim synem.

- Syna wysłałem do dziadka - tłumaczy gospodarz. - Ale powiedziałem mu, że jak wróci, to nasze mieszkanie będzie już inne. Na pewno się ucieszy.

Razem z Jakubem Barczyńskim i Tomaszem Adamskim (przedstawicielami bydgoskiej „Caritas”) rozkładamy materiały, pędzle, wałki, farby. Wynosimy część sprzętów, a resztę przestawiamy i przykrywamy folią. W mieszkaniu jest bardzo wilgotno, na ścianach i oknach widać ślady pleśni. Zaczynamy pracę.

- Byłem kucharzem w wojsku - zabawia nas rozmową pan Zbigniew. - Oj, z kucharzem nikt nie powinien zadzierać. Ale jeden taki ze mną zadarł. Przyniosłem mu jedzenie, a kiedy zaczął jeść, zapytałem: - Wiesz, co jesz? Przestał jeść. Zostawił talerz i wyszedł. Niczego mu nie dosypałem do zupy, tylko zapytałem...

Najpierw sufit stał się biały, potem ściany zaczęły przybierać inne barwy. Stopniowo pokój stawał się jasny i czysty.

- Matka dzieci zostawiła mi naszego syna. Ona wszystkie swoje dzieci porzuciła - wspomina pan Zbigniew. - Nic ją nie obchodzi, nie kontaktuje się z nimi.

Po kilku godzinach mogliśmy zakończyć malowanie. Meble wróciły na stare miejsca, na suficie zawisł nowy żyrandol. Dla pana Zbigniewa, podobnie jak dla pozostałych pięciu rodzin, mamy jeszcze zasłony, firany, ciepłą odzież, koce, opał.

Przypominamy: na pomoc czeka także pani Katarzyna, która sama wychowuje trzech synów w wieku 5, 8 i 17 lat. Najstarszy uczy się w gimnazjum. Średni, u którego zdiagnozowano ADHD, chodzi do podstawówki. Najmłodszy syn jest dzieckiem specjalnej troski i uczęszcza do przedszkola dla dzieci autystycznych.

Państwo M. opiekują się pięciorgiem dzieci i oczekują kolejnego. Rodzina mieszka w 40-metrowym mieszkaniu. Dzieci śpią na piętrowych łóżkach, a ich pościele są już bardzo zniszczone. Muszą dzielić się biurkiem po to, by odrobić lekcje. Mieszkanie jest wilgotne i zagrzybione.

Pani Sylwia (pierwsza z pań o tym samym imieniu) ma siedmioro dzieci, obecnie wychowuje sześcioro. Ich ojciec zmarł kilka lat temu, a ponieważ nie pracował, dzieci nie nabyły uprawnień do renty rodzinnej. Pani Sylwia rozwiodła się z ojcem swoich dzieci, bo znęcał się nad swoją rodziną fizycznie i psychicznie. Bydgoszczanka uciekała przed nim - schronienie znalazła w hostelu dla ofiar przemocy oraz schronisku dla kobiet. Obecnie mieszka w lokalu komunalnych, znajdującym się w starej kamienicy.

Druga pani Sylwia, osoba niepełnosprawna, sama wychowuje ośmioro dzieci w wieku od 2 do 17 lat. Rodzina mieszka w parterowym budynku gospodarczym, który wymaga kapitalnego remontu (łącznie z wymianą dachu). Wewnątrz domu jest wilgotno, niewielką powierzchnię mieszkalną ogrzewa piec węglowy. Dzieci nie mają miejsca, w którym mogłyby odrabiać lekcje.

Państwo C. natomiast są rodziną zastępczą dla swoich wnucząt.

Już tylko do czwartku (10 grudnia) czekamy na dary. Prosimy państwa o ofiarowanie: produktów spożywczych o przedłużonym okresie przydatności do spożycia, zabawek, słodyczy, pościeli, ręczników, ciepłej odzieży. Za hojność już dziś bardzo dziękujemy.