Zobacz galerię: Stadion Polonii Bydgoszcz
Ilość nie przechodzi w jakość, zwłaszcza gdy autorzy strzelają inwektywami schowani za nickami. Dorzucę więc swoje trzy grosze – pod nazwiskiem, a więc z duszą na ramieniu, że ktoś mi wytknie, że w piątej klasie widział mnie na zbiórce komunistycznej przybudówki – ZHP.
Przeczytaj:
Rozmowa z prof. Markiem Jeleniewskim
Odpowiem najpierw zdziwionym, którzy nie widzą związku między motocyklem a marszałkiem Piłsudskim, którego imię nosił stadion Polonii przed wojną i do którego część bydgoszczan chce teraz powrócić. Rzeczywiście nie znalazłem informacji o tym, że marszałek ścigał się kiedyś na motorach. Z drugiej strony, nieprawdą jest, co mówiono po wojnie: że zapatrzony w zad swej kasztanki, był wrogiem postępu. Ba, zdziałał coś także w sprawie motocykli. Pod koniec jego rządów powstał nad Wisłą cud maszyna, z której mogliśmy być dumni przed całym światem i która w 1933 r. trafiła do produkcji. Był to Sokół – najpierw model 1000, a potem jeszcze lepszy Sokół 600 (dwa sokoły w ramach promocji wjechały aż na Kasprowy Wierch).
Bliski kresu życia marszałek zaczął też korzystać z niezwykłej limuzyny służbowej. To wyprodukowany w 1934 r. opancerzony cadillac. Auto, budzące pożądanie koneserów niczym klacz „Lotna” z opowiadania Żukrowskiego, przeszło niezwykłe koleje losu. Po śmierci Piłsudskiego cadillaca używał prezydent RP Ignacy Mościcki. Dostojny pojazd woził dostojnych gości Rzeczypospolitej, m.in. króla Rumunii Karola II. Później znów trafił w ręce marszałka – niestety, nie Polski, lecz III Rzeszy – Hermanna Göringa. A po wojnie rozbijali się nim ubecy, którzy auto zniszczyli. Pieczołowicie odrestaurowano je dopiero dwa lata temu. Co ciekawe, stało się to z inicjatywy prezydenta Komorowskiego, którego prawicowi piewcy chwały Piłsudskiego odsądzają dziś od czci i wiary.
Przeczytaj również:
Rozmowa z Jerzym Derendą, prezesem TMMB
Wśród wielu niezbyt przemyślanych opinii, jakie w Internecie wyrażono na temat patrona dla stadionu Polonii, znalazłem jedną, która przypadła mi do gustu. „Bydziak” napisał tak: „Obecny stadion nie powinien mieć niczyjego imienia. Ruina, jaką się stał przez lata zaniedbań, byłaby obrazą dla patrona. Stadion należy najpierw wyremontować, a następnie nadać imię zasłużonego dla Polonii i tragicznie na nim zmarłego Mieczysława Połukarda”.
Nie jestem tylko pewien, czy Połukard przeszedłby weryfikację sędziów moralnych, lubujących się w krytycznym studiowaniu biografii. Otóż gdy kończyła się wojna, 14-letni Mietek, oddzielony od matki, poprosił o pomoc… sowieckich żołnierzy. Ci zabrali go ze sobą, w wyniku czego chłopak zakończył wojnę w mundurze 581. Pułku Armii Czerwonej. A gdy po kolejnych 10 latach trafił do ówczesnej Gwardii Bydgoszcz, to oczywiście został milicjantem. Następne kilkanaście lat przepracował w wydziale łączności Komendy Wojewódzkiej MO, choć głównym zajęciem sierżanta Połukarda była jazda na motocyklu. Był wybitnym zawodnikiem, wiernym klubowi do końca. Walcząc w barwach Polonii, stracił nogę, a trenując jej młodzież, stracił życie. Kim więc jest Połukard dla współczesnego patrioty: zdrajcą czy bohaterem?
