Stare strachy to palenie w piecach byle czym. Strażnicy miejscy w Bydgoszczy są już po pierwszych kontrolach. Problem pozostał, nieco chyba tylko zmienia się to, co zamiast węgla wrzucamy do pieca (i co od biedy można uznać za dowód wzrostu zamożności społeczeństwa). Otóż mniej słychać o oponach czy wyrobach z plastiku. W Bydgoszczy 90 procent po cichu spalanych śmieci to stare meble. Ale nadal zdarzają się też resztki drzwi i okien, bywa że ze śrubami i lakierem, zabawki i odzież, a nawet przepracowany olej silnikowy. A skoro wciąż, mimo kontroli i kar, ludzie palą byle czym, to albo kontroli jest za mało, albo kary są za niskie.
Kontrolerom wkrótce też dojdzie kolejny element do sprawdzenia. Nowinką tego sezonu grzewczego jest bowiem wieść o tym, że minister spraw wewnętrznych i administracji podpisał już nowelizację rozporządzenia w sprawie ochrony przeciwpożarowej budynków, innych obiektów budowlanych i terenów. W myśl nowych przepisów m.in. czujniki czadu i dymu staną się obowiązkowym wyposażeniem budynków. Urzędnicy, strażacy i strażnicy miejscy zgodnie podkreślają, że to dobra i długo wyczekiwana zmiana – tym bardziej, że nie są to drogie urządzenia. - Czujkę dymu i tlenku węgla można kupić już za 100 złotych – przekonywał kilka dni temu wicewojewoda kujawsko-pomorski. - To niewielki wydatek, a może uratować życie i zdrowie.
W pełni zgadzam się z tą argumentacją. Jednego natomiast nie rozumiem. Skoro to niewielki wydatek, to po co rozkładać wdrożenie zmian na lata? A tak to niestety zostało zaplanowane. Od 1 stycznia 2026 roku zacznie obowiązywać jedynie niewielką część nowelizacji przepisów, dotycząca – nie wchodząc w szczegóły - nowych budynków handlowych, produkcyjnych i magazynowych. A zatem dotyczyć ona będzie właścicieli, których raczej trudno podejrzewać o notoryczne palenie byle czym. Pozostała część nowelizacji będzie sukcesywnie wchodzić w życie aż do roku 2030.
Rozumiem takie vacatio legis w odniesieniu do np. wymiany kopciuchów na piece na gaz, a najlepiej na odnawialne źródła energii. Zakup i montaż pompy ciepła to wydatek ponad 40 tys. zł, więc oczywiście trzeba ludziom dać sporo czasu na przygotowanie się do takiego wydatku. Ale po co zwlekać z czujnikami?
Przy okazji chciałbym przestrzec czytelników przed kupnem tanich czujników „za stówkę”. Przekonałem się o tym na własnej skórze wiele lat temu. Po tym, jak w moim domu przydarzył się pożar sadzy w kominie, wybrałem się do renomowanego marketu budowlanego i tam szarpnąłem się na czujnik czadu – i to nie za stówkę, tylko 160 zł. W tamtym okresie było to jeszcze sporo grosza, ale go nie pożałowałem.
Szybko natomiast pożałowałem samego zakupu. Nowy nabytek zrazu powiesiłem w kotłowni. Już pierwszej nocy zerwał nas na równe nogi przeraźliwym piskiem. Była zima. Mimo chłodu pootwierałem w domu wszystkie okna i przez dłuższy czas cierpliwie wietrzyłem. Potem znów włączyłem czujnik. Nie miał on licznika, na którym można byłoby sprawdzić, w jakim zakresie granica niebezpieczeństwa była przekroczona. A czad, jak wiadomo, jest gazem bezwonnym i niewidocznym, więc operacje z czujnikiem wykonywałem z duszą na ramieniu. Parę godzin spokoju i… nad ranem znów wycie i taka sama akcja ratunkowa.
Przed następną nocą przestawiłem czujnik do salonu. I znów to samo – w środku nocy wyje. Trzeciej nocy czujnik stanął w sypialni – i w ciemności zawył tuż nad łóżkiem. Wyczerpany bezsennością wyjąłem z niego baterię i czujnik wrzuciłem na dno szafy. No i żyję – dziś już z pompą ciepła w kotłowni.
Mam nadzieję, że czujniki są teraz lepszej jakości.
