Ba, cudnym pomnikiem naszego sukcesu. A przecież upadek miał pokazowy. Aż łupnęło. Sławomir Nowak był delfinem Platformy, ministrem, idolem młodzianków, łaknących kariery partyjniaka, królem zegarków. Rósł, rósł, aż pękł, głównie dzięki sobie, ale też kamratom z własnej partii, którzy w pamiętnych kelnerskich nagraniach przedstawiali go jako skończonego pajaca. Wymyślili mu nawet pseudo: Lolo Pindolo. A jak się jest Lolem, to trudno zgrywać polityczną nadzieję narodu.
Dziś pan Sławomir z szyderczych memów przeskoczył na stołek szefa ukraińskiej agencji drogowej. I choć podobno oficjalnie będzie zarabiał niecałe 1900 złotych - a jak mówiła blond ministra z jego partii, za „szóstkę” to tylko idiota może pracować - to jest to kolejny sygnał, że na świecie jakąś markę jednak zaczynamy mieć. No, może w niekórych kątach świata - bo wcześniej Polak został też szefem ukraińskich kolei. Jak opanujemy jeszcze lotniska, to będzie oznaczało, że nasi sąsiedzi pokładają w nas nadzieje większe, niż my sami.
Bo mówiąc szczerze przywykliśmy do tego, że na świecie, to mamy raczej gębę mistrzów zmywaka. Ale top-menadżerów? Podniecamy się, kiedy rodak wdrapie się na jakiś fotelik we wszechświatowej korporacji - ale nie czarujmy się, szybko trafi tam na szklany sufit. Na poziom zarządu jakoś nie dotarł nikt. Markę na świecie mamy więc jaką mamy, choć, o dziwo, nie wszędzie. Chętnym do naładowania narodowej dumy polecam Peru. Polski superinżynier zbudował tam kolej transandyjską, facet o polskim nazwisku Kuczynski został prezydentem, a w odwodzie jest jeszcze ukochany tam papież-Polak i paru piłkarzy ze złotych czasów. Po prostu Polska dla Peruwiańczyka to kraina, gdzie rodzą się ludzie wspaniali, utalentowani i akuratni na każdą okoliczność przyrody. I jakby jeszcze to Peru przenieść gdzie do Europy, to już w ogóle byłoby cudnie.CP
