Edward Daroń urodził się 3 października 1899 roku w Ślesinie. Wraz z rodzicami, Franciszkiem i Józefą z domu Kubera, mieszkał w niewielkim gospodarstwie rolnym w Gabrielinie.
<!** Image 2 align=right alt="Image 73681" sub="Edward Daroń w mundurze wojsk wielkopolskich na zdjęciu z 1920 roku /Fot. Archiwum Józefa i Krystyny Daroń">Był członkiem pierwszego oddziału powstańczego, tworzonego w Ślesinie przez wachmistrza Wiktora Rossę na wypadek wystąpienia przeciwko Niemcom.
Po zajęciu przez powstańców pobliskiego Nakła, 1 stycznia 1919 roku, oddział Rossy opanował Ślesin i pobliski dworzec kolejowy. Chrzest bojowy ślesiński oddział przeszedł 5 stycznia podczas zdobywania Mroczy. Jednakże dopiero między 7 a 8 stycznia w trakcie bitwy o Ślesin, przyszło stoczyć powstańcom bardzo ciężki bój. Poległo w nim lub zostało rannych 38 Polaków, natomiast Niemcy stracili 100 zabitych i rannych oraz 45 wziętych do niewoli.
Po kilku dniach, gdy powstańcy opuścili Ślesin i Nakło, Daroń pozostał w domu. Po ponownym pojawieniu się w okolicy Grenzschutzu, aby uniknąć aresztowania a nawet śmierci, z kilkoma towarzyszami przedostał się na południową stronę Noteci. Skierowano go do Wągrowca, a później zasilił szeregi powstającego 4. pułku strzelców wielkopolskich.
20 stycznia 1920 roku jako żołnierz przy sztabie 8. pułku strzelców wielkopolskich wkroczył do Bydgoszczy. Później Daronia oddelegowano do sztabu 15. dywizji piechoty, która znalazła się na froncie polsko-bolszewickim.
Z wojska zwolniony został w listopadzie 1921 roku. Za udział w powstaniu wielkopolskim, a także w walkach na froncie wschodnim otrzymał w 1922 roku 16-hektarowe gospodarstwo w Krukówku, które znajdowało się niedaleko Mroczy. W lipcu 1924 roku poślubił Marię z Cholewińskich, pochodzącą z Palmierowa. Z małżeństwa tego zrodziło się pięcioro dzieci: Florian (1925), Zenon (1927), Renata (1929), Włodzimierz (1930) i Józef (1933).
<!** reklama>Przez pierwsze dwa lata okupacji gospodarzył w swoim majątku. W lipcu 1941 roku wraz z całą rodziną wywieziono go do obozu pracy w Potulicach, a jego gospodarstwo przyznano Niemcom z Besarabii. Po wyzwoleniu, z końcem lutego 1945, wrócił z rodziną do zrujnowanego gospodarstwa w Krukówku.
W okresie międzywojennym działał w Towarzystwie Uczestników Powstania Wielkopolskiego. Po II wojnie światowej pełnił różne funkcje społeczne, między innymi w Związku Bojowników o Wolność i Demokrację, był sołtysem Krukówka, radnym Gminnej Rady Narodowej, członkiem Komisji Pracy i Opieki Społecznej. Należał też do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej.
Był również wielokrotnie odznaczany, takimi orderami, jak na przykład: Krzyżem Powstańczym, Medalem Pamiątkowym za wojnę 1918-1921, Krzyżem Waleczności Armii Ochotniczej gen. Bałachowicza, Medalem Niepodległości, Odznaką Powstańczą, Odznaką Tysiąclecia Państwa Polskiego, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym.
W 1972 roku otrzymał awans na podporucznika rezerwy.
Zmarł 4 grudnia 1982 roku i został pochowany w Mroczy.
