Jezioro łabędzie

<!** Image 1 align=left alt="Image 19298" >
Książę Zygfryd zakochuje się w Odetcie, pięknej dziewczynie zaklętej w łabędzia. Tylko przysięga miłości może ją odczarować. Jednak wskutek knowań Złego Ducha Zygfryd wyznaje miłość innej. Kiedy odkrywa pomyłkę, razem z Odettą rzucają się ze skały, bo wiedzą, że tylko śmierć może ich połączyć. To, w największym skrócie, libretto baletu „Jezioro łabędzie”. Po co je przypominam? Ano, bo i ja je sobie przypomniałem, słuchając doniesień o ptasiej grypie w regionie. Koło bulwaru w Toruniu już drugi tydzień chucha się i dmucha na stado, w którym żył sobie jeden, potem drugi, trzeci, czwarty
i piąty padły łabędź. Dopiero po paru dniach zbudowano nad Wisłą prostą klatkę, elegancko nazwaną wolierą, do której
z mozołem wtłoczono około
50 mieszkańców. Ile łabędzi w tym czasie przeniosło się w spokojniejsze okolice - Bóg jeden wie. W międzyczasie nieustannie radzono, co właściwie zrobić z prawdopodobnie śmiertelnie chorym stadem, i kto ma podjąć decyzję o tym. Nim grypa przeniosła się do Bydgoszczy, poza wolierą nie wymyślono praktycznie nic. Wraz z bagażem cennych toruńskich doświadczeń, przejęliśmy też ten pasztet. Stado w Smukale od niedzieli pałaszuje, ile wlezie, a w centrum kryzysowym trwają narady nad jego losem. Woliera, obserwacja? Jakoś słabo słychać głosy o uśpieniu ptaków, które mogą roznieść wirusa. Może nie tylko mnie na taką myśl przypomina się piękny balet Czajkowskiego i „Brzydkie kaczątko” Andersena. Ciekawe, czy gdyby zarazę roznosiły wrony, krety lub szczury, też bylibyśmy tak miłosierni. Nie nawołuję do rzezi łabędzi, ale uważam, że w sytuacji kryzysowej decyzje trzeba podejmować błyskawicznie. A tu okazuje się, że sześć dni, które dzieliło pojawienie się wirusa w Toruniu i w Bydgoszczy, nie wystarczyło do ustalenia, co zrobić z podejrzanymi o wirusa ptakami.