Jak nas widzą? Stereotypowo

Mowa była o zniżkach dla rodzin wielodzietnych przy wejściach na imprezy kulturalne czy sportowe, w komunikacji i tak dalej, czemu można tylko przyklasnąć. A łyżka dziegciu? Pojawiła się w postaci etiudy filmowej, poświęconej dużej rodzinie. Zobaczyliśmy dzieci, które po kolei zaczynają grać na różnych instrumentach muzycznych, później dołącza do nich tata i bodajże dziadek z akordeonem. A mama? Kroi w tym czasie jakieś produkty w kuchni i stuka nożem do taktu muzyki. Dopiero na koniec filmiku, gdy babcia robi wspólne pamiątkowe zdjęcie, kobieta wyrywa się z kuchni i ustawia z pozostałymi członkami rodziny do fotografii. Nie ma oczywiście niczego złego w gotowaniu i pewnie w wielu domach zajmuje się tym głównie kobieta, ale dlaczego dla równowagi nie pokazano także taty przy pracach domowych? Zdecydowanie lepsze wrażenie odniosłabym, gdyby na filmie cała rodzina najpierw przygotowała kolację, pozmywała naczynia, a potem wszyscy mogliby oddać się muzykowaniu, malowaniu, grom planszowym, czy co kto lubi. Podczas dyskusji o dużych rodzinach często pada argument, że postrzega się je stereotypowo, nawet jako zjawisko z pogranicza patologii. Tymczasem walcząc z jednym stereotypem można utrwalać inny. Czy w ten sposób propagatorzy dużych rodzin zachęcą kobiety do wejścia w rolę matki wielodzietnej? Może miła brunetka z filmu zamiast siekać warzywa też wolałaby zagrać na skrzypcach albo pójść na zumbę? Zachęcanie kobiet do bycia matkami w ogóle nie wychodzi ostatnio najlepiej. W krytykowanym nie tylko przez feministki filmiku, emitowanym niedawno w telewizji, o kobiecie sukcesu, która nie zdążyła zostać mamą, rzeczywiście jest jakaś niezręczność. Po pierwsze, bohaterka sprawia wrażenie na tyle młodej, że mogłaby jeszcze mieć dziecko, po drugie, wbrew intencjom autorów może budzić raczej zazdrość niż współczucie.