Arszenik i ręczne robótki

Małżonkowie K. pobrali się tuż po zakończeniu II wojny i zamieszkali w Bydgoszczy w kamienicy przy ul. Bronikow-skiego, w pobliżu Starego Kanału. Jednak ich pożycie nie było zgodne, w mieszkaniu często dochodziło do kłótni, których echa docierały do sąsiadów.

Latem 1954 roku, Wiktoria K. zaczęła narzekać na swój stan zdrowia. Czuła się coraz gorzej, narzekała na bóle mięśni, oczu i nosa, łykała coraz więcej różnych medykamentów, ale one zdawały się nie działać. Kobieta przestała w tej sytuacji w ogóle wychodzić z domu, całymi dniami oddawała się swojej wielkiej pasji - robótkom ręcznym na drutach i szydełku.

Jesienią odwiedzające od czasu do czasu Wiktorię sąsiadki słyszały od kobiety, że jest z dnia na dzień gorzej. Były zaskoczone tym, że wypadły jej prawie wszystkie włosy. Wiktoria radziła się lekarzy, ale oni tylko rozkładali ręce. I być może nie byłoby w tym wszystkim niczego podejrzanego, gdyby nie fakt, że parokrotnie zdarzyło się sąsiadkom „nakryć” Jerzego K. na mieście z inna, młodszą kobietą. Zamiast siedzieć w domu przy żonie, zdawał się prowadzić podwójne życie.

W listopadzie 1954 roku Wiktoria K. przestała w ogóle wstawać z łóżka. Miesiąc później zmarła. W pogrzebie, który odbył się tuż przed świętami Bożego Narodzenia, uczestniczyła jedynie najbliższa rodzina i kilka sąsiadek. Od tej pory przez kilkanaście dni Jerzy K. nie pokazywał się na Bronikowskiego, a następnie wprowadziła się do niego młoda kobieta, z którą był wcześniej widywany przez sąsiadki.

Tego już byłe powierniczki zmarłej Wiktorii nie zdzierżyły. Konsekwentnie, jedna po drugiej, szły na najbliższy posterunek policji i „uprzejmie informowały”, że Jerzy K. musiał przyczynić się do niespodziewanej i z nieznanych przyczyn wynikającej śmierci swojej żony.

Śledczy początkowo sceptycznie podchodzili do tych informacji, ale po przesłuchaniu lekarzy, którzy mieli do czynienia z Wiktorią K., a także sprawdzeniu, że wdowiec pracował w wytwórni farb, do których używano posiadającego silne właściwości toksyczne arszeniku, uznali, że sprawa jest warta zajęcia się nią. W marcu 1955 roku prokuratura wydała decyzję o ekshumacji zwłok zmarłej kobiety i o przekazaniu ich na stosowne badania laboratoryjno-toksykologiczne do Zakładu Medycyny Sądowej w Poznaniu.

Opinia medyczna nadeszła stosunkowo szybko, już po miesiącu. Biegli stwierdzili, że ponad wszelką wątpliwość kobieta zmarła na skutek zatrucia właśnie arszenikiem. W organizmie Wiktorii K. znaleziono bowiem arsen w ilości przewyższającej w znacznym stopniu maksymalną dopuszczalną dawkę dla dorosłego człowieka. Według zdania prof. Chruścielewskiego z AM w Poznaniu, dawka arsenu u człowieka wynosi średnio 0,10 - 0,12 g, gdy tymczasem u zmarłej znajdowało się go o wiele więcej, bo w proporcji 7,5 grama na 50 kg wagi ciała. U osoby podtruwanej arszenikiem występują zmiany skórne, wypadają włosy, pojawiają się bóle brzucha, mięśni oraz zapalenie błony śluzowej nosa i oczu. Te objawy jak ulał pasowały więc do tego, co działo się z Wiktorią K.

Latem 1955 roku Jerzy K. stanął przed Sądem Wojewódzkim w Bydgoszczy oskarżony o zabicie żony. Do tego czynu nie przyznał się, sugerując sądowi, że być może jego małżonka postanowiła w ten oryginalny sposób popełnić samobójstwo.
Tej możliwości jednak sąd nie wziął pod uwagę. Jerzy K. został skazany na karę 15 lat pozbawienia wolności.

Polub nas na Facebooku

Zobacz też: