50 groszy za kąpiel w wannie i tylko 30 groszy za natrysk

W międzywojennej Bydgoszczy łazienki w domu mieli tylko nieliczni, najbardziej zamożni mieszkańcy. Ubożsi chodzili się myć i prać swoje rzeczy do... Brdy.
Szczególnie zła sytuacja w zakresie dostępu do bieżącej wody panowała w robotniczej wówczas, najbiedniejszej dzielnicy - na Szwederowie.
Tam właśnie, u zbiegu ulic Orlej i ks. Skorupki, za miejskie pieniądze wybudowano zakład kąpielowy. Uroczyste jego oddanie do użytku miało miejsce 15 listopada 1928 roku.
Budynku nie wznoszono od podstaw. Wykorzystano częściowo bowiem istniejący tu wcześniej dawny dom parafialny z mieszkaniem ks prob. Jana Konopczyńskiego, tworząc z niego jedno ze skrzydeł łaźni, do którego dobudowano środek gmachu i drugie skrzydło.
Plac przed łaźnią zamieniony został na skwer z trzema tarasami. Na najwyższym urządzono wodotrysk, z którego woda spływała w dół.
Budynek posiadał dwa wejścia - oddzielne dla kobiet i dla mężczyzn. Na parterze budynku znajdował się dział męski z 11 natryskami i dwoma wannami. Na piętrze funkcjonowało 7 natrysków i 4 wanny dla kobiet. Na każdej kondygnacji znajdowały się ponadto poczekalnie i ubikacje. Miejsca w poczekalni oddzielone były od kabin korytarzykiem aż z czterema parami drzwi, aby po wyjściu z kąpieli użytkownicy przypadkiem się nie przeziębili, przechodząc stopniowo do pomieszczeń o nieznacznej różnicy temperatur.
Korzystanie z kąpieli pod prysznicem wyceniono na 30 gr, umycie się w wannie było droższe (50 gr). W obu przypadkach mydło i ręcznik wypożyczano gratis.
Dodatkowo na lewo od wejścia głównego (z odrębnym dostępem od ul. ks. Skorupki) urządzono na parterze mieszkanie dla dozorcy łaźni oraz lokal dla ambulatorium, który urządziła tam bydgoska Kasa Chorych. Na piętrze wydzielono mieszkanie dla lekarza - kierownika ambulatorium.
Bydgoska Łaźnia Miejska, mimo szumnych zapowiedzi, była jedynym tego typu przybytkiem wybudowanym w międzywojennej Bydgoszczy. Służyła mieszkańcom miasta jeszcze długo i po II wojnie.