Początek dwudziestego wieku obfitował w wyjątkowe odkrycia archeologiczne, w tym tak spektakularne, jak odnalezienie Machu Picchu.
<!** Image 2 align=none alt="Image 176217" sub="Świątynia Słońca, najważniejsze z miejsc inkaskiego kultu">Dokładnie 100 lat temu, w lipcu 1911 r. Hiram Bingham, amerykański archeolog amator, biznesman i historyk wyrusza w peruwiańskie Andy. Celem wyprawy jest odnalezienie ostatniej stolicy inkaskiego imperium Vilcabamby. To się jednak badaczowi nie udaje, ale podróż trwa. Kiedy 24 lipca wędruje doliną, zawsze burzliwie płynącej rzeki Urubamba, miejscowi Indianie zachęcają go do podjęcia wspinaczki na jedno z okolicznych wzniesień. Na wysokości około 600 metrów ponad dnem doliny oczom Binghama ukazują się fragmenty nieznanych dotąd białemu człowiekowi budowli, ukrytych w zielonej gęstwinie. To bez wątpienia jedno z najważniejszych wydarzeń w archeologii XX wieku. Podróżnik odkrywa dobrze zachowane inkaskie miasto.
<!** reklama>Machu Picchu to osada, na szczęście nieodkryta przez Hiszpanów w czasie konkwisty, zwana Zaginionym Miastem Inków. Została zbudowana na płaskowyżu między dwoma andyjskimi szczytami Machu Picchu, co w tutejszym języku keczua znaczy Stary Szczyt, i Huayna Picchu, czyli Młody Szczyt. Stało się to w II połowie XV wieku, kiedy w imperium panował jeden z najwybitniejszych władców Pachakuti Inka Yupanki.
<!** Image 5 align=none alt="Image 176217" sub="Machu Picchu w całej okazałości. Miasto położone jest na wysokości 2300 metrów nad poziomem morza">Miasto, położone na wysokości 2300 m. n.p.m., było chętnie odwiedzane przez mieszkańców inkaskiej stolicy Cuzco. Pełniło wówczas funkcję głównego centrum ceremonialnego, ale także gospodarczego i obronnego. Zamieszkiwali je kapłani, przedstawiciele inkaskiej arystokracji, żołnierze, opiekunowie tutejszych świątyń.
<!** Image 7 align=right alt="Image 176217" >Miasto składało się z dwóch części, Górnej, zwanej hanman, ze Świątynią Słońca, Grobowcem Królewskim, Pałacem Królewskim oraz Intihuataną, największą inkaską świętością. W Dolnej zaś znajdowały się domy mieszkalne kryte strzechą, warsztaty produkcyjne. Na stromych zboczach otaczających miasto znajdowały się terasy uprawne o szerokości 2-4 m., z pionowymi ścianami między nimi wzniesionymi z kamieni.
Dzisiaj miejsce udostępnione turystom jest najwspanialszą perłą z czasów świetności cywilizacji Synów Słońca, największą turystyczną atrakcją Peru. Widok, jaki roztacza się z sąsiedniego wzgórza na miasto, uważa się za najpiękniejszy na świecie, jaki w tej malowniczej andyjskiej scenerii stworzył kiedyś człowiek.
<!** Image 4 align=none alt="Image 176217" sub="Peruwiańska dama i jej ulubiona lama ">
<!** Image 6 align=none alt="Image 176217" sub="Wzgórze świątynne, zwane współcześnie „acropolem”">
<!** Image 3 align=none alt="Image 176217" sub="Potomkowie Synów Słońca okutani w charakterystyczne chusty">
