Obok Białego Spichrza na Wyspie Młyńskiej budowana będzie pochylnia dla niepełnosprawnych. Dlatego pojawili się tam archeolodzy.
<!** Image 2 align=right alt="Image 130051" sub="W wykopie obok Białego Spichrza na Wyspie Młyńskiej archeolodzy znaleźli skórzane trzewiki z XVII wieku / Fot. Tadeusz Pawłowski">To już jedna z ostatnich okazji, by podczas dobiegającej końca gruntownej renowacji wyspy móc zajrzeć do jej wnętrza. Jak się okazało, warto było w tym miejscu kopać. Niecały metr pod ziemią odsłonięto ceglane fundamenty budynku sąsiadującego z drogą lub chodnikiem wykładanym drewnianymi, sczerniałymi ze starości belkami.
- To może być wozownia, kuźnia, stajnia lub inny budynek menniczy. Tak wynika z planów rekonstruujących usytuowanie poszczególnych obiektów dawnej bydgoskiej mennicy - mówi Beata Świątkiewicz-Siekierska, która wspólnie z Robertem Grochowskim prowadzi prace archeologiczne obok Białego Spichrza. - Dotarliśmy też do typowej warstwy kulturowej z dużą ilością materiału ceramicznego z końca XVI i początku XVII wieku. We wtorek znaleźliśmy w tym miejscu XVII-wieczne skórzane trzewiki. W wykopie widać też wyraźnie warstwy faszyny, bowiem na wyspie co ileś lat przesypywano i utwardzano grunt, ponieważ było grząsko. Jest tam też warstwa żużlowa. Może ona sugerować bliskość dawnej kuźni, ale to będziemy jeszcze dokładnie sprawdzać.
<!** reklama>Wykopaliska prowadzone są w pobliżu dawnej menniczej bramy, przez którą prowadził wjazd na wyspę. Jej dokładna lokalizacja, jak również położenie jedynego wówczas istniejącego mostku, łączącego wyspę z okolicami bydgoskiej fary, wciąż nie są dokładnie znane.
Archeolodzy zamierzają kopać dalej tak głęboko, jak pozwoli im na to woda, która tu występuje dość płytko. Mają jeszcze tydzień na dokładne zbadanie tego miejsca. Potem planowane jest rozpoczęcie inwestycji. Teren zajmowany ongiś przez mennicze budynki zostanie zalany betonem.
Mennica funkcjonowała w latach 1596-1688, choć niewykluczone, że bito tu monety również w pierwszej połowie XVIII w. Przez dwa lata (1677-1679) była to jedyna mennica w Polsce. Po jej likwidacji pod koniec XVIII i na początku XIX wieku okolice gruntownie przeszukano i przekopano, osuszając nawet koryto Młynówki, w poszukiwaniu pozostałości cennych metali. W XIX stuleciu Wyspę zabudowano spichrzami, młynami i magazynami.
