(1908-1969) dziennikarka radiowa i prasowa, twórczyni „Kalendarza Bydgoskiego”. Po wyzwoleniu Bydgoszczy w 1945 r., zgodnie ze swoimi zainteresowaniami podjęła pracę w bydgoskim oddziale „Polpressu”, równocześnie współpracując z Trybuną Pomorską. Z chwilą powstania Ilustrowanego Kuriera Polskiego związała się z tym pismem. Swoją pracę skupiła na problemach Bydgoszczy i regionu. W ostatnim okresie życia zajęła się tematyką zbrodni hitlerowskich popełnionych na mieszkańcach Pomorza. Kierowała sekcją wydawniczą Towarzystwa Miłośników Miasta Bydgoszczy. W 1969 r. doprowadziła do wydania Kalendarza Bydgoskiego. Aktywnie działała w Okręgowej Komisji Badania Zbrodni Hitlerowskich oraz w Radzie Ochrony Pomników Walki i Męczeństwa.

(1945-2014) polski żużlowiec, drużynowy mistrz świata z 1969 r. Do 1963 r. związany z klubem Górnik Rybnik. W maju 1963 r. trafił do Polonii Bydgoszcz. Z pomocą bydgoskiego żużlowca Mieczysława Połukarda ustabilizował formę. Przez bydgoskich kibiców, ze względu na niski wzrost, nazywany był „małym wojownikiem”, a lepsze wyniki osiągał stojąc na motorze podczas zawodów. Pierwszy znaczący sukces odniósł 21 września 1969 w Rybniku – został Drużynowym Mistrzem Świata. Największy indywidualny sukces odniósł w 1970 r. we Wrocławiu. Podczas Indywidualnych Mistrzostw Świata zajął 5 miejsce. W 1971 stał na czele „złotej drużyny” – Polonia Bydgoszcz pod jego przewodnictwem zdobyła tytuł Drużynowego Mistrza Polski. Do końca lat siedemdziesiątych był liderem bydgoskiej Polonii i etatowym kadrowiczem. Karierę zakończył w 1981.

(1900-1982) publicysta, harcerz, instruktor szkolenia bojowego AK, miłośnik Bydgoszczy i jej dziejopis. Urodzony na Szwederowie. W 1917 r. wstąpił do pierwszej polskiej drużyny skautów. W okresie międzywojennym jeden z najbardziej aktywnych działaczy harcerskich w Bydgoszczy. Uczestnik kampanii wrześniowej 1939 r. Po powrocie do Bydgoszczy został skierowany do pracy w Warsztatach Kolejowych. Włączył się wówczas w działalność podziemnego harcerstwa. Zaprzysiężony w AK i Szarych Szeregach. W latach 1945-1966 urzędnik w Zakładach Energetycznych. Po przejściu na emeryturę w 1966 r. z pasją badał dzieje Bydgoszczy. Owocem jego badań jest kilka cykli artykułów, dotyczących m.in. ciekawostek historycznych czy historii bydgoskich dzielnic. Publikowane były w Dzienniku Wieczornym oraz w Kalendarzu Bydgoskim. Jego opracowania, dzięki staranności korzystania z różnych dokumentów i znajomości języka niemieckiego, są bardzo wiarygodne.

(1876-1967) dramatopisarz, krytyk, tłumacz, reżyser, korespondent wojenny, dyrektor teatrów. Z Bydgoszczą związany od 1923 r. Zajął się tutaj pracą literacką. Pisał głównie komedie i farsy grane później w teatrach. Aktywnie uczestniczył w życiu społeczno-kulturalnym miasta. Ściśle współpracował z Biblioteką Miejską w Bydgoszczy, której przekazał w darze ok. 5 tys. jednostek bibliotecznych. Na początku lat 30. przekazał bibliotece kilkanaście książek z poronińskiego księgozbioru Włodzimierza Lenina. Kampanię wrześniową przeżył w Warszawie. Więzień Pawiaka. W 1945 r. powrócił do Bydgoszczy. Wykładał w Szkole Dramatycznej, był kierownikiem literackim Teatru Polskiego. Inicjator wielu wydarzeń kulturalnych.