W temacie „palenie” podział emocji przebiegał równiutko - między tymi, którzy palą, a tymi, którzy tego nie robią. Dyskusja do wczoraj przypominała raczej akademicką, argumenty obu stron były znane od lat, zajęte pozycje też. Wprowadzony, wzorem krajów zachodnich, przepis ograniczający używanie papierosów w tzw. miejscach publicznych, wniósł do niej nieco zamieszania. Rozgorzały debaty o ograniczaniu wolności obywatelskiej, a broni tej solidarnie używają palący i niepalący. Wizytówką sporu stały się medialne obrazki z pubów i restauracji, gdzie amatorzy popijania i przegryzania w towarzystwie dymka zapowiadali radykalniejsze sposoby obrony swoich praw. O tym, że to możliwe, przypomina przykład Francji, gdzie pierwszego dnia po wprowadzeniu restrykcji klienci knajp potrafili wynosić przed lokale stoliki. U nas, z racji pory roku, może być to trudne, ale...
<!** Image align=left alt="http://bydgoski.pl/img/glowki/czarnowska_ewa.jpg" >
Sama mogłabym posłużyć lekarzom jako eksponat obwożony po mityngach antynikotynowych. Palaczka niedbająca o otoczenie, nawrócona po badaniach u alergologa, który przewidział, że ciężko będzie mi znosić papierosowy dym produkowany nie tylko przez siebie, ale i innych. Słowo stało się ciałem. Podobnie ma wielu ludzi, dla których niepalenie to nie tylko modny styl życia. Nie wyobrażam sobie jednak, bym w towarzystwie policjanta goniła po placu zabaw łamiącą zakaz matkę, której nie przeszkadza dmuchanie nad głową dziecka. Po prostu, zabrałabym stamtąd siebie i maluchy. Restauracja opanowana przez palaczy nie jest na pewno jedyną w mieście, z której można skorzystać. Przychodnia, w której pali pacjent lub personel, jest z definicji przybytkiem absurdalnym. W każdym miejscu owa wolność osobista powinna być jednak rozumiana jako możliwość zaspakajania własnych potrzeb bez ograniczania swobody innym. W każdej sytuacji powinno się skończyć na perswazji, a nie na karaniu.
