Powstaniec rodem z Pałuk

Zbliża się 70. rocznica wybuchu II wojny światowej. 5 września wojska niemieckie wkroczyły do Szubina.

<!** Image 2 align=right alt="Image 128955" sub="Tablica upamiętniająca ofiary zbrodni hitlerowskich i komunistycznych znajduje się w Szubinie na placu Kościelnym. Wincenty Pietrykowski był jednym z bohaterów, który stracił życie w obozie w Charkowie Fot. Archiwum Muzeum Ziemi Szubińskiej">Kilkanaście dni później, 17 września, wojska radzieckie zaatakowały wschodnie granice naszego państwa, to wówczas do niewoli radzieckiej w Tarnopolu dostał się Wincenty Pietrykowski, powstaniec wielkopolski rodem z Pałuk.

Powstańczy los

Wincenty Pietrykowski urodził się 28 marca 1898 roku w Gorzycach w powiecie żnińskim. Jego rodzicami byli Franciszek i Anastazja z domu Stefańska. Po przeprowadzce do Kcyni uczęszczał do tutejszej szkoły podstawowej, a następnie kontynuował naukę w gimnazjum w Nakle. Podobnie, jak starszy brat Tadeusz, uczestniczył w tajnych zebraniach Towarzystwa im. Tomasza Zana w Nakle. Pod koniec nauki został jego przewodniczącym. Po ukończeniu gimnazjum kontynuował naukę na studiach. Wybuch powstania wielkopolskiego przerwał jego edukację na wydziale lekarskim uniwersytetu we Wrocławiu.

<!** reklama>Razem z ojcem Franciszkiem i bratem Tadeuszem wstąpił do tworzącej się Kompanii Kcyńskiej, której dowódca był późniejszym major Jan Sławiński mieszkający w podkcyńskiej miejscowości Ujazd. Wincenty brał udział w wyzwoleniu miasta. W noc sylwestrową 1918 r. na 1919 r. powstańcy z Kcyni wsparci oddziałami powstańczymi z Czeszewa i Gołańczy zdobyli miasto. Następnie od lutego do 24 czerwca 1919 r. pracował w szpitalu polowym w Kcyni. W wojsku polskim pozostał do 22 marca 1921 r. Armię opuścił w stopniu porucznika.

Zamordowany w Charkowie

<!** Image 3 align=right alt="Image 128955" >Po powrocie do cywila postanowił kontynuować naukę na wydziale lekarskim. Specjalizował się w otolaryngologii. Osiedlił się na Śląsku, początkowo w Katowicach, gdzie pracował na Oddziale Usznym Lecznicy Spółki Brackiej, a w sierpniu 1927 przeniósł się do Rybnika, gdzie został ordynatorem Oddziału Laryngologicznego Lecznicy Brackiej. Działał też w Polskim Czerwonym Krzyżu i zainicjował budowę Ośrodka Zdrowia PCK w Rybniku. Poślubił Janinę z domu Jankowską. Małżonkowie doczekali się trójki dzieci: córek Barbary i Janiny oraz syna Jerzego.

Pod koniec sierpnia 1939 r. został zmobilizowany do kadry 504 szpitala w Tarnopolu. Po wkroczeniu Rosjan, 17 września, został wzięty do niewoli. Planował ucieczkę, ale z uwagi na przebywanie w tarnopolskim więzieniu jego brata Tadeusza, zamiar ten porzucił. Bez powodzenia starał się o uwolnienie brata, a on sam w listopadzie 1939 r. został osadzony w obozie w Starobielsku. Około kwietnia lub maja 1940 r. przeniesiony do obozu w Charkowie i tam zamordowany.