Potęga z pierwiastka

<!** Image 1 align=left alt="http://www.express.bydgoski.pl/img/glowki/zaluski_mariusz.jpg" >Wiem, wiem - ten „pierwiastek” śni się już nam po nocach, nie tylko dlatego, że przypomina czasy heroicznych bojów ze szkolną matematyką. A ostatnie dni to już pierwiastkowanie do potęgi. Warto się jednak tą batalią o system głosowania w UE przejąć. Bo to batalia o naszą rangę i rolę w Unii. A pewnie nie tylko naszą, ale i naszych dzieciaków też.

I nie ma co tu dywagować, które z rozwiązań jest sprawiedliwsze. Punkt widzenia zależy od punktu siedzenia. Nie dziwię się więc Niemcom, którzy zgrzytają zębami na pomysły z Nicei, i nie dziwię się Polakom czy Czechom, którym coraz natarczywiej sugeruje się, że mają z Nicei zrezygnować i w imię solidarności z wielkimi zgodzić się na to, żeby oni mieli lepiej. Nie dziwi mnie więc i to, że podjęliśmy walkę, choć idzie nam tak sobie. Nie udało się Polsce budowanie koalicji maluchów i średniaków, na której czele mieliśmy ochotę stanąć, nie możemy też poradzić sobie z zagrywkami wielkich graczy. Od skutecznych prób alienowania Polski (mimo że po Warszawie kolęduje pół Europy), po nagonkę medialną w Niemczech, głównie na kompleksiarstwo braci K. - jakby stanowiska polskich władz manifestacyjnie nie wsparła opozycja (poza SLD oczywiście).

Cóż, w europejskiej nowomowie wszyscy trąbią o wizji i solidarności, ale nie bądźmy naiwni, każdy chce, żeby sprawiedliwość była po jego stronie. Polska z trudem stara się dotrzeć w Europie i wyrosnąć z roli juniorka, w której wielu zachodnich polityków chętnie by nas dalej widziało.

Na szczęście, coś mi się wydaje, że będziemy mieli kompromis, że skłonimy Unię do debaty o systemie głosowania, że wymusimy korzystniejsze dla nas rozwiązania. A po drodze zapomnimy o pierwiastku.