Stanisław Andrzejewski urodził się 16 kwietnia 1900 r. w Gromadnie koło Kcyni, gdzie jego rodzice - Franciszek i Maria z domu Wachowiak - posiadali niewielkie gospodarstwo.
<!** Image 2 align=right alt="Image 115197" sub="Powstańcy wielkopolscy w okopach pod Rynarzewem. W tej okolicy walczył także Stanisław Andrzejewski Fot. Archiwum Muzeum Ziemi Szubińskiej">Ukończył szkołę powszechną czteroklasową. Jak wielu mieszkańców zaboru pruskiego polskiej narodowości w początkach 1918 r. został powołany do armii niemieckiej. W grudniu 1918 r. wrócił w rodzinne strony.
Na froncie powstania i wojny
Stanisław Andrzejewski przystąpił do powstania 7 stycznia 1919 roku, wstępując w szeregi Kompanii Kcyńskiej. W czasie powstania uczestniczył w walkach pod dowództwem plutonowego Krzysztofiaka i Jana Sławińskiego na terenie Mieczkowa, Gromadna, a następnie pod Paterkiem, Rynarzewem oraz w okolicach Rawicza. 2 lutego 1919 r. brał udział w kontrataku od Smogulca pod Nową Wieś. Oddział poniósł tam wielkie straty, 5 osób zginęło, a kilkanaście dostało się do niewoli.
Po powstaniu skierowany został na front wojny polsko-bolszewickiej. Służbę w wojsku zakończył w 1922 r. w Białymstoku w stopniu kaprala. Po zakończeniu wojny wrócił do Poznania, a następnie wysłano go do Warszawy, jako ordynansa konnego Szefa Misji Francuskiej w Warszawie. Przebywał tam półtora roku.
W rodzinnych stronach
Do domu rodzinnego w Gromadnie wrócił w 1924 r. W 1928 r. przeprowadził się do pobliskiego Iwna, gdzie pracował u gospodarza. W 1933 r. ożenił się. Rozpoczął pracę jako handlarz nabiałem. Zaangażował się także w życie społeczne. Był członkiem Związku Powstańców i Wojaków, a w latach 1928-1972 był komendantem straży pożarnej w Iwnie.
<!** reklama>Z początkiem II wojny światowej za udział w powstaniu został pobity przez Niemców. Udało mu się zbiec i ukryć w Cerekwicy koło Żnina, gdzie w tamtejszym majątku pracował jako fornal. 5 marca 1943 r. został aresztowany i osadzony w Inowrocławiu. Z obozu zwolniony został w październiku 1944 r.
Po zakończeniu wojny wrócił do Iwna, gdzie objął poniemieckie gospodarstwo. Wstąpił w szeregi Zjednoczonego Stronnictwa Ludowego, pełnił funkcję prezesa koła. W latach 1950-1956 był sołtysem w Iwnie. Członek Rady Nadzorczej w Gminnej Spółdzielni Samopomoc Chłopska w Kcyni i PZGS w Szubinie oraz w Banku Spółdzielczym w Kcyni. Odznaczony w 1953 r. Brązowym Krzyżem Zasługi, w 1957 r. Krzyżem Powstańców Wielkopolskich i w 1975 r. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Zmarł 17 maja 1982 r.
