Opowieść wigilijna

Słucham w radiowej „Jedynce” franciszkanina, który od 30 lat mieszka w Ziemi Świętej. Opowiada, jak mogło wyglądać Betlejem w grudniu 2014 lat temu. Z jednej strony, bardzo bym chciał, żeby mówił i mówił, bo dowiaduję się rzeczy, o których miałem niewielkie pojęcie. Z drugiej, chciałbym, żeby już skończył. Burzy moje wszystkie wyobrażenia.

Jezus urodził się w stajence? Nic z tych rzeczy. W grocie, bo przecież w Palestynie nikt nigdy nie widział stajenki. Wokół było biało od śniegu? Bzdura. W dzień temperatura mogła dochodzić nawet do 20 stopni, oczywiście plus, a w nocy - spadała do jakichś minus 3. Choinka? Ani śladu zieleni. Wszędzie kozy, a te wyżrą każdy żyjący element roślinności, w efekcie ziemia jest surowa i brzydka. Nikt w tych górach nigdy nie widział drzew, szpecą tylko kikuty krzaków.

Maria na osiołku? Hmmm. Osiołki były w cenie. Żona ubogiego cieśli raczej nie mogła sobie na taki środek transportu pozwolić. Na szczęście w tym momencie zakonnik zakończył swój wywód, bo już się obawiałem, że za kilka minut podważy fakt Bożego Narodzenia. A ja tak lubię te święta. Cały rok za nimi tęsknię i nie przyjmuję do wiadomości żadnych historycznych faktów! Dla mnie Jezus urodził się w stajence. Maria do Betlejem dojechała z Józefem na osiołku, z nieba sypał śnieg, byli pasterze i Trzej Królowie, i prezenty, i wara mi od tego!

Moi przyjaciele chyba myślą podobnie - w tym roku wyjątkowo licznie stawili się na wieczerzach wigilijnych. Podoba mi się ta nowa świecka tradycja, świąteczne spotkania dziewczyn, które razem plotkują i chodzą na fitness, kumpli od grania w piłkę czy koszykówkę, znajomych z pracy itp. Jako redaktor „VIP” sam podobną wieczerzę już od 20 lat organizuję, w tym roku podczas jubileuszowej kolacji frekwencja i nastroje znakomicie dopisały.

Życzę wszystkim, tym którzy wierzą i nie wierzą, żeby przystanęli, odpoczęli i pomyśleli o innych, nie tylko o sobie. Nie jedzenie i prezenty są najważniejsze. Najważniejsze jest spotkanie.