Na Noteci pływały barki

- Mamy na przystani jeszcze dwa kajaki z żaglami, można nimi pływać, ale trzeba umieć - mówi Grzegorz Nadolny, kapitan szkolnego statku „Łokietek”.

<!** Image 2 align=none alt="Image 153444" sub="Holownik „Tuńczyk”, zbudowany w stoczni rzecznej w Krakowie, pierwszy statek i pierwszy rocznik nakielskiej szkoły / Fot. Archiwum ZSŻŚ w Nakle">Co sprawiło, że chłopak z Nakła wypłynął na europejskie słodkie wody?

Nie z Nakła, a z Wąwelna, ale od dzieciństwa jednak związany z Nakłem, dokąd przyjeżdżałem na wakacje, które z kuzynami z ulicy Kilińskiego spędzałem nad Notecią. Były wtedy w Nakle dwie plaże. Jedna, ogrodzona, w Łazienkach, gdzie płaciło się za wstęp, i druga, dzika, na „księżych łąkach”, jak mówiło się o terenie koło Polamu. Tłok był na jednej i drugiej. Kąpaliśmy się w Noteci i pływaliśmy kajakami. Wypożyczalnia była po drugiej stronie rzeki, tam gdzie teraz jest nasza przystań.

<!** reklama>Czy już wtedy ciągnęło Pana na większe wody?

Jeszcze nie. Byłem uczniem Technikum Mechanicznego, które mieściło się w budynku, w którym teraz jest „Żegluga”, a potem poszedłem do wojska. Po dwóch latach wróciłem do Nakła i byłem już coraz bliżej Noteci. Pracowałem jako wychowawca w internacie swojej szkoły w Lubaszczu, ale czułem sentyment do starej wypożyczalni PTTK. Zacząłem się nią opiekować. W zamian za prace na terenie, chłopaki ze szkoły i internatu pływali kajakami. Mieliśmy dwa kajaki z ożaglowaniem gaflowym, są jeszcze na przystani, można nimi pływać, ale trzeba umieć. Od pana Kwadransa, dyrektora Polamu, wypożyczaliśmy motorówkę, której silnik chłodzony był... wodą z rzeki, kubkiem.

Jak wyglądała Noteć w Nakle dwadzieścia kilka lat temu?

Rzeka jeszcze żyła. W obie strony pływały barki i ich zestawy. Chłopaki czasem niebezpiecznie się bawili, bo wpływali kajakami między nie, chwytali się i nie musieli wiosłować. Powoli jednak ruch na Noteci zamierał. Pogłębiarkę rzeka widziała chyba 30 lat temu, brzegi i koryto zarastają, na dnie zalega coraz więcej osadów. Przed rokiem, przy niskim poziomie wody, radził sobie tylko „Łokietek”, któremu wystarcza 80 centymetrów. Niemcy z swoimi jachtami już mieli problemy na Flisie Noteckim.

Skąd się wziął w Nakle „Łokietek”?

W 1992 roku powstał Zespół Szkół Żeglugi Śródlądowej, a dyrektor Światłowski zaproponował mi tworzenie tego technikum, jako człowiekowi, dzięki kajakom, związanemu już z wodą. Szkolnym statkiem był wtedy holownik „Tuńczyk” z serii „krakowiaków”. Trzy lata później przejęliśmy kolejny holownik, który na Wiśle ciągnął zestawy barek. Był to tak zwany „bombowiec”, który po przebudowaniu przez naszych uczniów na zajęciach praktycznych i praktykach zawodowych, od 1997 roku pływa jako statek szkolny. Ja w tym czasie skończyłem studia w Wyższej Szkole Morskiej w Szczecinie i uczę zawodu chłopaków, którzy pływają na wszystkich europejskich wodach. Mam nadzieję, że wrócą na nasze polskie.

Od 1976 roku kapitan szkolnego statku „Łokietek”, nauczyciel zajęć praktycznych i teorii żeglugi w Zespole Szkół Żeglugi Śródlądowej, gorący zwolennik pełnego wykorzystania gospodarczego i turystycznego polskich dróg wodnych z uwagi na ich walory turystyczno-krajobrazowe oraz względy ekonomiczne i ekologiczne transportu śródlądowego.