Lepiej być starym i brzydkim

A ono, jak uczą mądrzy ludzie, służy głównie temu, że wreszcie dobrze wiemy, czego nie powinniśmy robić, gdybyśmy to jeszcze robić mogli... Twórcy "Wieku Adaline" przekonują nas jednak, że wieczna młodość też może mieć swoje minusy.I że w pewnym wieku lepiej być starym i brzydkim.

Choćby dlatego, że wtedy nie musimy żyć poza swoim czasem - poza swoimi znajomymi, swoim tempem, swoimi technologiami, swoimi przyjemnościami. Bo wieczni młodziankowie, coraz to rzucający się w wir kolejnych odmładzających terapii i rozrywek, wyglądają żałośnie.

Ale wracając do filmu - zbyt wiele rozważań o starzeniu się i samotności w tym melodramacie, opartym zresztą na mocno bajkowym pomyśle, nie znajdziemy. To po prostu rzetelna rozrywka - nieźle opakowane wzruszenia, nieco przyzwoitego aktorstwa, mało wymagająca fabuła. Całe te sygnały o przemijaniu są tu jakby serwowane na dokładkę, a to one robią najwięcej zamieszania. Bo czy wtedy, gdy oglądamy Harrisona Forda w roli bardzo uroczego, bardzo starszego pana nie łapiemy się na tym, że od kiedy czarował w filmie "Frantic", my też zmieniliśmy się solidnie? Albo czy wtedy, gdy główna bohaterka ogląda album ze swoimi nieżyjącymi psiakami nie zaczynamy zastanawiać się nad tym, że też parę zwierzaków już pożegnaliśmy?

A oglądamy opowieść o kobiecie, która po wypadku przestaje się starzeć. Na początku jest nawet sympatycznie, ale w końcu, żeby nie wpaść w łapy FBI jako ciekawostka przyrodnicza, zaczyna wieczną ucieczkę. Poznajemy ją w okresie, kiedy własna córka wygląda już jak jej babcia. No i wtedy zaczynają się sercowe kłopoty.

To, czego najbardziej mi w tym filmie żal, to podróży przez kolejne epoki kobiety, ukształtowanej na początku XX wieku. Niestety twórcy filmu postawili na wielką miłość. I oczywiście słabo na tym wyszli.cp