Kiedy w szkołach zadzwoni ostatni dzwonek, w bydgoskich basenach przyszkolnych zaczynają działać ostre prawa rynku. Komfort swobodnych ruchów w wodzie przysługuje tym, którzy wykupią lekcje nauki pływania, korzystają z zajęć wodnej gimnastyki albo mają do dyspozycji firmowy karnet, który upoważnia do rezerwacji torów.
<!** reklama>
Nieoficjalnie mówi się też o tzw. cichych lekcjach, kiedy ratownik „za drobną dopłatą” do normalnego biletu stawia pachołek przed torem i opiekuje się uprzywilejowaną grupką. Pozostałym użytkownikom pozostaje tłoczyć się na ogólnodostępnych torach i pływać zgodnie z zasadami ruchu wodnego. Klient indywidualny musi też liczyć się z tym, że maksimum miejsc wolnych w basenie zostało osiągnięte i np. o godz. 17, 18 czy 19 w tygodniu nie wejdzie już do wody. O takich realiach opowiadają bydgoszczanie, którzy nie mogli odnaleźć się na basenie. Irytuje ich fakt, że w obiekcie użyteczności publicznej pierwszeństwo mają komercyjne przedsięwzięcia, a „zwykli pływacy” są skazani na dostosowanie się do grafików. Ale każdy basen ma dwa końce i w całej swej rozciągłości jest bardzo kosztowny w utrzymaniu. Zarządzający bydgoskimi pływalniami mówią wprost, że komercja jest ich jedyną deską ratunku. Ograniczenie takich zajęć oznaczałoby konieczność podwyższenia cen biletów wstępu dla indywidualnych klientów.
Są więc dwa wyjścia z tej sytuacji - zapisać się na zajęcia albo zaproponować pływalni, aby stworzyła stabilny grafik podzielony na dwie części - z zajęciami tylko komercyjnymi i czasem wydzielonym tylko dla rekreacji mieszkańców.
