Dlaczego przestałem mruczeć

I nie chodzi mi tu wcale o cudeńka z Donaldem Trumpem, który - choć okrutnie łomotany i przez media sprzyjające demokratom, i coraz bardziej wystraszonym republikanom - podbija lud amerykański. Otóż mieliśmy właśnie popkulturalny dzień święty, czyli rozdanie Oscarów. I też nic nie było tak, jak zawsze.

Bo zawsze to my, w Europie, mieliśmy nasz festiwalowy zwierzyniec - Lwy i Niedźwiedzie, z Palmami na dokładkę - a oni mieli Oscary. My nagradzaliśmy dzieła wybitnie wybitne i bardzo słuszne lewicowo-ideowo, choć czasami wybitne aż tak, że mało kto potrafił na nich wysiedzieć. Na ich filmy ludzie łazili milionami, ale często gęsto mogliśmy mruczeć z wyższością, że te ch wszystkie „Titaniki” to takie łzawe i infantylne.

No i teraz Ameryka ukradła nam jeszcze to cieplutkie poczucie wyższości nad nędzą hollywoodzkiej komercji... Bo jak tu się czepić oscarowych wyborów? W zeszłym roku co prawda nie wygrał świetny „Boyhood”, ale nie mam też nic do „Birdmana”. W tym roku, gdyby wygrały „Zjawa” albo „Pokój”, to byśmy nie smędzili, ale sukces „Spotlight” ujął mnie szczerze. I nie tylko dlatego, że to piękny portret mentalnego zamotania się ludzi, którym głowy tak pętają lokalne zależności, autorytety, przyzwyczajenia, że aż przestają dostrzegać oczywistą oczywistość. „Spotlight” to też hymn ku czci starego, jakościowego dziennikarstwa, które równie szybko znika w Ameryce, jak i w Polsce. Akcja filmu toczy się w roku 2001, a jak byśmy oglądali świat sprzed wielu dekad. Dziennikarze rozmawiają z ludźmi, a nie piszą do nich maile, penetrują miasto, a nie wikipedię i mają tyle czasu na śledztwo, ile im potrzeba. No i zmieniają świat.

A wracając do pana Trumpa... Polecam w sieci jego bitwy z amerykańskimi dziennikarzami. Redaktorzy kochają go mniej więcej tak, jak pan Lis pana Kaczyńskiego. Tyle, że Trump na telewizji zjadł zęby. Więc można sobie na nim zęby połamać.CP