Rokrocznie przyglądam się uroczystościom zwiazanym z obchodami kolejnych rocznic Bydgoskiego Marca. Tego z 1981 roku. Już kilka lat temu zdawało się, że wszystkie okoliczności zostały zbadane i wyjaśnione, przedstawione i opublikowane. Myliłem się jednak. Rok w rok organizowane są kolejne konferencje naukowe. Ta najbliższa, piątkowa, zapowiada się naprawdę imponująco.
Piętnastu prelegentów z całego kraju. Czegóż zatem możemy nowego się dowiedzieć? Ano np. o rozpracowywaniu przez SB Piotra Wołkowicza, działacza „Solidarności” w Olsztyńskiem, jak strajk w bydgoskiej siedzibie ZSL relacjonowało „Słowo Powszechne”, jak zachowywali się wówczas działacze „S” w Toruniu, co pisała prasa olsztyńska etc. etc. Niewiele chyba wydarzeń w Polsce doczekało się tak szczegółowego, żeby nie rzec - drobiazgowego - opisu. I jakoś nie wątpię, że za rok znów znajdzie się kilkanaście „nowych” tematów, a na Bydgoskim Marcu kilka kolejnych pracowników IPN zostanie doktorami.
<!** reklama>
Dlaczego tak się dzieje? To proste. Są pieniądze, są publikacje. Nawet jeśli sięgają granic drobiazgowości.
Są pieniądze, więc będą kolejne ordery, zaszczyty i honory. I coś dla ducha dla bydgoszczan: Golcowie.
Ten przepych, rokrocznie powtarzany, jednym odpowiada, innych razi. Stefan Pastuszewski, któremu wkładu w osiągnięcia „Solidarności” w pierwszym okresie jej istnienia odmówić nie sposób, na obchody się nie wybiera. Mówi, że działał wówczas, kiedy inni się bali. „Zrobiłem, co było trzeba” - powtarza. Wystarcza mu satysfakcja. Nie potrzebuje honorów, tytułów i obchodów. Tym bardziej, że dawni bohaterowie są dziś podzieleni w sposób nieodwracalny.
A tymczasem w sali UW, w Operze Nova i jeszcze paru innych miejscach zabrzmi gloria. Nie zdziwię się, jeśli pojawią się nawet nowi, nieznani dotąd bohaterowie.
