Do Bydgoszczy wprowadziłem się w połowie lat siedemdziesiątych. Nowego Fordonu jeszcze nie było, nawet na makiecie. Dynamicznie budowano natomiast na Wyżynach i to była wtedy najmodniejsza dzielnica, w której o mieszkania zabiegała miejska elita. Mojej rodzinie przypadło sympatyczne gniazdko przy Bohaterów Kragujewca, w którym jedno z okiem wychodziło na powstający dopiero stadion Chemika. Gdybym posiadł zdolność bilokacji, pewnego dnia z tego okna ujrzałbym… siebie, kiedy jako licealista w ramach czynu społecznego utwardzałem stadionową bieżnię za pomocą ręcznego walca.
Ten obrazek przyszedł mi do głowy, gdy kilka dni temu wybrałem się na schody prowadzące z Ogrodów do okolic ronda Toruńskiego. Nie byłem na nich od… trudno powiedzieć kiedy. Na pewno nie było to w tym wieku. A na schodach znalazłem się nieprzypadkowo. Wcześniej przeczytałem w „Expressie” utyskiwania na komunikacyjne wykluczenie Wyżyn pani Barbary, osoby niemłodej, czyli w wieku sporej części obecnych mieszkańców Wyżyn.
Wyżyny pół wieku po tym, gdy pierwszy raz je ujrzałem, od dawna nie są już modną dzielnicą. Omijają je dzisiejsze elity Bydgoszczy, co, jak przypuszczam, ma duże przełożenie na to, jak Wyżyny się zmieniają. A dokładniej rzecz ujmując, jak się nie zmieniają. Sam bywam tam ostatnio rzadko. Czasem wpadnę do Aldiego na mojej starej ulicy po alzackie wina. Nieco częściej towarzyszę żonie w zakupach na targu przy Modrakowej, który żona bardzo sobie ceni. Mam wtedy okazję rzucić okiem na ruinę czegoś, co kiedyś nazywało się Supersam Wyżyny i było najnowocześniejszym i największym sklepem w okolicy.
A czego doczekały się Wyżyny w ostatniej dekadzie, jeśli wziąć pod uwagę budowle użyteczności publicznej? Do głowy przychodzi mi regionalna siedziba Narodowego Funduszu Zdrowia - tak się składa, że też na końcu ulicy, przy której mieszkałem. Gmach, owszem, urodziwy, zwłaszcza w środku, lecz wciśnięty niemal na siłę pomiędzy i tak ciasno stojące tu bloki. Efekt uboczny pojawienia się centrum NFZ w tym miejscu jest więc taki, że wąska ulica Bohaterów Kragujewca i parę uliczek sąsiednich puchną od samochodowego ruchu, którego w latach 70. żaden projektant nie mógł przewidzieć.
Drugi wart rzucenia okiem obiekt to gmach Wydziału Psychologii Uniwersytetu Kazimierza Wielkiego przy ulicy Staffa i ostatnio minitężnia osiedlowa przy wspomnianej już Modrakowej, wyszarpnięta przez mieszkańców z Bydgoskiego Budżetu Obywatelskiego. Nic więcej nie kołacze mi w głowie. Jak na może i niemodną, ale jednak 20-tysięczną dzielnicę to wyjątkowo skromny dorobek.
Wracam na stopnie schodów z Ogrodów, których pani Barbara doliczyła się 167, i przypominam sobie jeszcze jedną, tym razem świeżutką nowinkę. To potężny i radosny mural na szczycie wieżowca przy samej skarpie Wyżyn, doskonale widoczny, niczym witacz, z przelotowej alei Jana Pawła II. Schody, na których stoję, są przeciwieństwem radości. Gospodarska ręka nie dotykała tych schodów chyba od dnia ich oddania do użytku. Połupane stopnie grożą wybiciem sobie zębów, zaś wózek z dzieckiem po podjeździe z boku schodów dopchać z ronda Toruńskiego na Wyżyny zdołałaby chyba jedynie Xena, królowa Amazonek. Gdy te schody porównamy z odpicowanymi niedawno schodami prowadzącymi od sądów na Szwederowo, to upadek Wyżyn widać jeszcze bardziej.
I jest wreszcie słynna kładka nad Wojska Polskiego. Czeka na rozbiórkę i doczekać się nie może, bo miasto gotowe było za to zapłacić mniej niż jedną trzecią kwoty, jaką zapisał w ofercie jedyny potencjalny wykonawca, który stanął do przetargu.
Jeśli więc kładka skazana będzie na przetrwanie w pionie kolejnej zimy, to niech ją przynajmniej służby miejskie odmalują. Najlepiej w radosne kolory, takie jakich użyto do muralu na szczycie Ogrodów.
