(1920-1994) aktor teatralny i filmowy, reżyser, działacz kultury. Urodzony na Szwederowie. Po zakończeniu II wojny światowej uczył się w założonej w mieście Szkole Dramatycznej. W 1946 r. złożył egzamin aktorski w Łodzi, po którym zaangażowany został do Teatru Miejskiego w Bydgoszczy. Występował również w Teatrze Dramatycznym w Toruniu. W 1956 r. z jego inicjatywy powstała w Bydgoszczy Scena Studyjna. Był aktorem wielu teatrów m.in. Poznaniu, Koszalinie i Szczecinie. W 1976 r. wrócił do Teatru Polskiego w Bydgoszczy i występował w nim do końca swego życia zawodowego. W tym okresie do ważniejszych jego ról należały m.in.: Dziennikarz („Wesele”), Johann Ludwik Heiberg („Z życia glist”), Szambelan („Iwona, księżniczka Burgunda”), Doktor Stockman („Wróg ludu”), Kniaź Bazyli („Nienasycenie”), Hieronimus („Czerwona magia”). W 1977 r. utworzył w Bydgoszczy Scenę Postaw Moralnych, gdzie prezentował m.in. utwory Kapuścińskiego, Herberta czy Wojtyły. Czynnie uczestniczył w Tygodniach Kultury Chrześcijańskiej organizowanych w Bydgoszczy od 1981 r. W 1984 r. wystawił w kościele św. Wincentego a Paulo „Pasję wg św. Mateusza”, a w ramach małych form teatralnych „Mszę na Ołtarzu świata”. W kolejnym IV Tygodniu Kultury Chrześcijańskiej wspólnie z Romą Warmus i Wandą Rucińską przygotował spektakl pt. „Jonasz”.

(1929-2007) historyk i muzealnik. W 1958 r. podjął pracę w Muzeum Okręgowym im. Leona Wyczółkowskiego w Bydgoszczy. W latach 1968-1981 będąc dyrektorem tej placówki zapoczątkował organizację pomieszczeń muzealnych na Wyspie Młyńskiej. Do przejścia na emeryturę w 1981 r. był jego dyrektorem. Od 1953 r. współpracował z rozgłośnią Polskiego Radia w Bydgoszczy popularyzując dzieje miasta i regionu w audycji „Pożółkłe fotografie”. Autor dziesiątek artykułów zamieszczonych w „Wojskowym Przeglądzie Historycznym”, „Kalendarzu Bydgoskim”, miejscowej i ogólnopolskiej prasie oraz katalogach wystaw.

(1876-1932) prawnik, powstaniec wielkopolski, komisaryczny prezydent Bydgoszczy. Urodzony w Ostrowie Wlkp. Jako komisaryczny prezydent miasta przejął 19 stycznia 1920 r. z rąk niemieckich władzę nad Bydgoszczą. Dzień później rozpoczął faktyczne urzędowanie w mieście. 11 marca wybrany przez Radę Miasta na stanowisko prezydenta Bydgoszczy. W wyniku starań Maciaszka, w granice Bydgoszczy włączono 18 gmin podmiejskich, zamieszkałych głównie przez Polaków. Początki polskiego zarządu nad Bydgoszczą nie były łatwe. Maciaszek dużo uwagi poświęcił sprawom finansów i gospodarki komunalnej. Podjął też trud spolszczenia miejskiej administracji. Z dużym trudem rozbudowywał sieć wodociągową i kanalizacyjną na peryferyjnych osiedlach. Dbał o rozwój szkolnictwa polskiego oraz instytucji kulturalnych. Niestety pogłębiająca się w całej Polsce recesja i bezrobocie wpłynęły na spadek popularności Maciaszka. Kulminacja niezadowolenia miała miejsce w czerwcu 1921 r., gdy uliczne awantury musiało stłumić wojsko, a tłum bydgoszczan zdemolował ratusz. 20 czerwca 1921 r. Maciaszek złożył rezygnację ze swojego stanowiska. Dopiero po śmierci doceniony przez mieszkańców Bydgoszczy, którzy tłumnie wzięli udział w pogrzebie pierwszego polskiego prezydenta miasta.

(1955- 2015) wybitny chirurg, współtwórca Akademii Medycznej im. Ludwika Rydygiera w Bydgoszczy. Wykształcił się i pracę naukową związał z Akademią Medyczną w Gdańsku – z której wywodzi się bydgoska Akademia. Od roku 1984, po utworzeniu Akademii Medycznej im. Ludwika Rydygiera w Bydgoszczy, Profesor był kierownikiem Katedry i Kliniki Chirurgii Ogólnej i Naczyń. W latach 1984 – 1990, przez dwie kolejne kadencje, pełnił funkcję Prorektora ds. Studenckich. Obejmował wiele znaczących funkcji m.in. w Towarzystwie Chirurgów Polskich, Polsko-Francuskim Towarzystwie Angiologicznym, Polskim Towarzystwie Chirurgii Naczyniowej, Polskim Towarzystwie Angiologicznym, College Francais de Pathologie Vasculaire.