Jeśli chcemy się przekonać, kogo jakiś naród kocha szczerze, a kogo inaczej, to wystarczy rzut oka na festiwalowe głosowania. Bałkaniarze wspierają bałkaniarzy, Skandynawowie Skandynawów, a niemieckojęzyczni siebie. I jako że wyśpiewuje się tam zwykle albo nadęte hymny, albo wesołkowaty turbofolk, to właśnie ta sympatia robi różnicę. No a my? Nas oczywiście nie lubi nikt. Uczestnicy polskich preselekcji - tegoroczne właśnie się odbyły - sprawiają więc wrażenie parady festiwalowych samobójców.
Eurowizja to zresztą generalnie zjawisko dziwaczne, mające w sferze ideolo pokazywać jedność naszego cudnego i pełnego miłości kontynentu. Na ekranie gibają się więc pocieszni artyści, wymachujący flagami, co w Europie, która trzeszczy - a to Grecja, a to Brexit, a to imigranci - robi wrażenie odjechanego kabaretu. A wracając do preselekcji - też zmieniły się w kabaret, choć raczej przaśny. Na festiwalu reprezentował nas będzie pan Szpak ze swoim hymnem, czyli coś w rodzaju polskiej podróby Conchity Wurst. Ot, taki polonez stuningowany na mercedesa. No ale to małe piwo, bo już po preselekcjach zaczęło być gorąco jak w Sejmie.
Oto okazało się, że pani Edycie Górniak (trzecie miejsce) wbito nóż w plecy. Nożem była tancerka z innej ekipy, która zniszczyła jej suknię. No i ponoć pani Edyta wpadła w traumę i zaśpiewała mniej cudownie. Pan Szpak nie dość, że oskarżany jest przez zawistników o plagiat, to jeszze skłonił fanów Margaret (drugie miejsce) do pisania odezw i protestów. Pewnie niebawem ruszą do Brukseli. Supercudactwem był jednak występ panny Gintrowskiej - z tych Gintrowskich - jak syreny. Wyglądała jak wyrwana z planu „Cór dancingu”, a zaśpiewała tak, że do dziś dziatwa w okolicy nie może spać i krzyczy po nocach.
Ale może pan Szpak podbije Europę. Doczekamy się wtedy tej dobrej zmiany.CP
