Tokio 2020. Japoński łącznik #4: Pan Tadeusz, czyli polski Rocky na zapaśniczej macie [KOMENTARZ Z TOKIO]

Z całym szacunkiem dla np. Anity Włodarczyk, ale na jej złoto można było stawiać domy. Mimo kontuzji, długiej przerwy i żmudnego powrotu do formy, jej zwycięstwo było pewne jak to, że po nocy przyjdzie dzień. Tak wielką i mocną psychicznie jest sportsmenką.

Równie mocno jak jej sukces, a może nawet bardziej, cieszy medal Tadeusza Michalika. Tylko brązowy, lecz zdobyty wbrew wszelkim przewidywaniom i logice. Facet nie wywalczył sobie miejsca w kat. 87 kg, więc spróbował wagę wyżej. W przeciwieństwie do boksu zawodowego, gdzie dywizje rozmnożyły się w szalonym tempie, w zapasach musiał zaliczyć skok o 10 kg do góry. Przynajmniej teoretycznie, to Polak wchodził na matę ważąc ok. 93 kilo. Jego rywale wnosili nawet i 100...

Dodajmy jeszcze, że gdyby igrzyska odbyły się zgodnie z planem, Michalika by na nich nie było. Lekarze wykryli mu wadę serca, potrzebny był zabieg ablacji. A później drugi, bo pierwszy się nie udał. Mało tego, przez praktycznie całą karierę Michalik nie mógł wyjść z cienia starszej siostry, która zdobyła medal na igrzyskach w Rio.

I co? Tadeusz, a po występach w Tokio raczej Pan Tadeusz, przylatuje na igrzyska i wyciera matę większymi od siebie rywalami. Nie dał rady tylko jednemu, faworytowi turnieju Musie Jewołewowi. Gigantowi, którego wystarczy pomalować na zielono, by mógł zagrać Hulka bez efektów specjalnych.

Piękna była też radość Michalika, który po ceremonii medalowej prawie popłakał się ze wzruszenia przed dziennikarzami. Trzema, bo w tym samym czasie rzucały nasze młociarki, a do odpadnięcia z turnieju sposobili się siatkarze. Zdradził nam, że walczył dla zmarłego kolegi.

Jeśli ten patrzył na olimpijską matę z góry, na pewno był z Tadka dumny. Tak samo jak cała Polska.

Tomasz Dębek, Tokio
Obserwuj autora artykułu na Twitterze