<!** Image 1 align=left alt="Image 11396" >Wczorajsza decyzja rządu o wycofaniu z Trybunału Konstytucyjnego ustawy o emeryturach górniczych nie była zaskoczeniem. W poprzedniej kadencji, PiS - ręka w rękę z SLD i Samoobroną - głosowało za jej uchwaleniem. Już w czasie kampanii zabiegająca o ustawę „Solidarność” wspierała Lecha Kaczyńskiego w wyścigu prezydenckim. Dla jednych będzie to więc dowód konsekwencji, a dla innych spłata wyborczego długu. Zwolenników i przeciwników tej ustawy dzieli wszystko, łącznie z wyliczeniami. Według tych pierwszych, ustawa kosztowałaby podatników 93 mld zł w ciągu 15 lat. Zdaniem związkowców i premiera Kazimierza Marcinkiewicza, te wyliczenia są naciągane.
Pomijając budżetową arytmetykę, rzeczywisty spór idzie o to, czy górnicy - jako grupa zawodowa - powinni być szczególnie uprzywilejowani, czy nie. Dla związkowców to rzecz oczywista, bo robota ciężka i niebezpieczna. To prawda, ale za tą szczególną pracę górnicy są szczególnie wynagradzani. Średnia zarobków w tej branży jest o wiele wyższa od średniej krajowej, a średnia emerytura górnicza to ponad 2,4 tys. zł, dwa razy więcej niż emerycka średnia. Górnicy są skuteczni. Umieją lobbować, potrafią też najechać z kilofami Warszawę, postraszyć rząd i dopiąć swego. Tym razem obyło się bez tego. Premier Marcinkiewicz zrobił im barbórkowy prezent całkiem dobrowolnie.
Moim zdaniem, stało źle, a szkoda polega nie tylko na tym, że ładnych kilka miliardów rocznie pójdzie na przywileje jednej korporacji, zamiast iść na inwestycje, edukację i kilka innych prorozwojowych wydatków. Groźniejsze jest, że utrwala się model państwa, w którym zawsze da się coś wyszarpać i siła szarpania się liczy, a nie jakieś mrzonki o społecznym solidaryzmie.
