Sytuacja w polskiej służbie zdrowia, od kiedy tylko sięgam pamięcią, zawsze była zła i towarzyszyły jej narzekania. Ze wszystkich stron. Mijały lata, a narzekających tylko przybywało. Powstały dziesiątki dowcipów w rodzaju „trzeba być zdrowym, żeby w Polsce chorować”, etc. Od dwóch już co najmniej dekad każdy kolejny rząd przekonuje nas, że ma w zanadrzu cudowną receptę na zdrowotne bolączki Polaków, tylko trzeba właściwie zachować się przy wyborczych urnach. Kiedy to nastąpi, zaczynają się manipulacje przy ustawach, wielkie (niby) zmiany, a potem wszystko zostaje właściwie po staremu, no może funkcjonuje tylko pod nowymi nazwami. Niejednokrotnie spotkałem się z opinią, że choroby polskiej służby zdrowia wyleczyć się nie da, jest ona bowiem po prostu nieuleczalna.
<!** reklama>
Tymczasem każdy, komu przyjdzie mieć ścisły, najczęściej przymusowy dłuższy kontakt z naszym systemem szpitalnym, siłą rzeczy musi wieloma panującymi tam obyczajami - i nie tylko - być zaskoczony. Zmieniło się pod wieloma względami na lepsze, to prawda, jednak po szpitalnych salach wciąż krąży „duch socjalizmu”, opierający się głównie na podejściu do pracy i jej poszanowaniu. Pod tym względem przez dwie ostatnie dekady w szpitalnym życiu niewiele uległo przemianie. Każda próba znaczącej ingerencji z zewnątrz spotyka się ze stanowczymi oporami i protestami środowiska. Takim klasycznym przykładem może być próba wymuszenia przez lekarzy odstąpienia od egzekwowania od nich konsekwencji za źle wypełnione recepty. Tak, jakby świat miał w tej dziedzinie życia zawsze trwać w tej samej, wyjątkowo wygodnej pozycji.
